Enstruman secmek icin bir karar almam gerekiyordu.

Ya keman calacaktım ya piyano; ya flut calacaktım ya da akordeon...

Olmadı, hepsini istedim, hic birinden vazgecemedim.

Yıllar gectikten sonra her enstrumanı iyi calabiliyorum; ama hic birinde virtuoz değilim.

Bir enstrumanla isim yapamadım. Ne kemanla tanınan bir eserim var, ne de piyanoyla…

Butun enstrumanları iyi calıyorum, ama kimse tanımıyor beni.

Başarılı olmak icin her şey değil, bir şey lazımmış.

Başarı bir verişmiş; bir şeyi alabilmek icin bir şeyi vermek, diğerlerinden vazgecmek gerekiyormuş.

Keşke kemanı secseydim ve diğerlerinden vazgecseydim.

Karıma da hayatı zindan ettim, sevgililerime de...

Hic birinden vazgecmedim.

Yani... Evlilik sadece birisi icin karar almak ya, diğerlerinden vazgecmek...

İşte evlenirken ben bunu anlamadan evlenmişim.

Evlendikten sonra başka kadınların da olduğu bir hayati yaşamaya devam ettim.

İclerinden bazılarını daha cok sevdim; ama ne onlardan birinde, ne de karımda karar kılabildim.

Yıllar sonra şimdi yapayalnızım... Ne karım kaldı, ne de diğerleri...

Keşke birini gercekten secebilseymişim, ama, yapamadım.

Tıpkı enstruman secimi gibi hepsini istedim ve sonucta elim boş kaldı.

Almak icin bırakmak gerekiyormuş. Dolu boş yaşamak.

Hayatım boyunca yapacak cok işim oldu; hepsini yapmayı istedim.

Hangisinde 'en iyi' yim? Şimdi bakıyorum, kazananlar, başarılı olanlar hep bir tek şey yapmışlar.

En iyi olmak icin once secmek ve diğerlerini bırakmak gerekiyor.

İşte de boyle, ozel yaşamda da...

Bu secimi yapmamız gerekiyor; cunku mutlaka bazıları daha uygun...

Bir ara ekonomik sıkıntıya duştum. Tasarruf gerek.

Başladım her şeyden %10 kesmeye, ne anlamsız bir uğraşmış bu. %10 daha az peynir yemek, cay icmek…

Bu tasarruf cok acı verdi bana, her an hissettim. Her şeyden %10 kesmek tabiatıma uygundu tabii. Cok sonradan anladım; sadece taksiyle dolaşmayı bıraksam yetermiş!

Her kalemden %10 değil, etkili kalemi bulmak gerekiyormuş.

Yani, orada da secim yapmak gerekiyormuş...

“Her secim bir kaybediştir” Her tercih bir vazgeciştir cunku...

Sabah işe gitmekle, yatakta nefis bir miskinlik fırsatından vazgecmiş olursunuz.

Kalkar kalkmaz hayat bin seceneği dayar burnunuzun ucuna...

’Ne giysem' telaşından, oğle yemeğinde 'Ne alırdınız?' diye başucunuzda biten garsona, hangi kanaldaki filmi izlesem kararsızlığından, ‘bize oy verin' diye bağrışan partilere kadar her şey, herkes, her an sizi ısrarla bir tercihe zorlar.

Yastığınıza teslim olmuşsanız, belki dışarıda ışıl ışıl bir gunden vazgecmiş olursunuz.

Bahar esintileri taşıyan bir elbise belki o gun yaşamınızı ışıldatabilecekken, ağırbaşlı bir sadeliğe karar vermekle muhtemel bir tanışıklığı tepersiniz.

Belki yemediğiniz musakka, ısmarladığınız İzmir kofteden daha lezzetlidir.

Ya da obur kanaldaki film, o anki ruh halinize daha uygundur.

Ama yaşam, vazgectiğiniz şeye ilişkin ipucu vermez.
Geri donup, o gunu gokkuşağı desenli bir elbiseyle yeniden yaşama şansınız yoktur.

Bu secim oyununda vazgectiğiniz şey, sectiğinizden daha değerliyse pişmanlık kacınılmazdır.

Ama neyin değerli olduğunun kararı da yine size aittir.

Ve vazgectiğiniz şey bazen bir saray, bazen şohret sahnesinin parıltılı neonları da olsa, coğu zaman gozunuz hic arkada kalmaz. Cunku duvarlarına sevdiğinizin kokusu sinmiş bir ev ya da sevdiğiniz kadınla paylaşamadığınız bir saray sizin borsada kolay feda edilebilir değerlerdendir.

Hayata bir başka gozle bakmayı oğrendiyseniz, bu secimde kazandıklarını sananlara yalnızca acıyarak gulumsersiniz.

Her şeyin sıradanlaştığı bir dunyada bazen kaybetmek en doğru secimdir.

Ve o dunyada en yerinde tercih; vazgeciştir.



Can DUNDAR
__________________