ALLAHIM BENI SENDEN AYIRMA�
�Sabahleyin erkenden okula gitmistim. Derse girmeden once yapacaklarim vardi. Ogretmenlik anlayasim geregi, girecegim dersi cok iyi bilsem de, yeniden gozden gecirir, planimi yapar ve yeterince hazirlanirim. Bu bana kuvvet verir ve sinifta kendimi cok guclu hissetmemi saglardi. Odamda derslerimle mesgulken kapi caldi. Iceriye bir kiz ogrenci girdi. Kapali, heyecanli ve tedirgindi:
- Hocam, beni tanidiniz mi? dedi.
Taniyamamistim.
- Size gecen hafta Persembe gunu iki arkadasimla ugramistik. Bazi sorularim olmustu. Uzunca bir sure konustuk. Bizlere kitap tavsiye etmistiniz. Okuyun sonra goruselim, demistiniz. Hatirlamakta gecikince:
- Hocam, dedi ogrenci.
- Hatirlayamamaktan dolayi haklisiniz. Cunku o zaman aciktim ve agir makyaj yapmistim. Bazi materyalist sorularim olmustu. Evet, hem hatirladim, hem de sasirmistim. �Hicbir seye inanmiyorum ben�, demisti. �Insani rahat be ozgur biraksinlar. Neden dolu dolu yasamamiza karisiyorlar. Bizleri gunahla, hesapla ve Cehennemle korkutuyorlar. Biz istedigimiz gibi yasamak istiyoruz. Istersem Avrupali gibi, istersem hayvan gibi...� Cok heyecanli ve atesli bir sekilde sorularini ve itirazlarini siralayan ogrenciye:
- Heyecanlanma, tek tek sor. Sorularin en onemlisinden basla, sonar birlikte degerlendirelim, demistim. Sorularini sormustu. Cevaplarinida beraber degerlendik ve uzun bir sohbet olmustu.
- Ilk defa bir sohbette huzurluydum hocam, demisti.
- Hele dini sohbetleri hic sevmezdim. Nasil oldu da boylesine doydu ve huzur buldu? Tavsiye ettiginiz kitaplar beni cok etkiledi. Ortundum ve namaza basladim.
- Hocam bu huzuru bulmak icin, bu kadar aci cekmek zorunda miydim? 20 yillik omrunde hep celiskeler, sorumsuzluklar, isyan ve nefret yasadim. Kendime kus, cevreme kus ve hayata kus bir insan... Buna nasil dayanmistim? Karsimdaki masum yuzlu ogrencim, butun heyacanla icindeki huzurunu ve kesfettigi hayatin lezzetini anlatiyordu. Inanmayan, inkar eden bir gencin, namaza baslamasi, tevbe etmesi, bizi daha fazla heyecanlandirmisti.
- Ama, hocam sikintim bitmedi. Belki de yeni ve daha buyuk bir sikinti basladi, dedi. Merakla sordum:
- Daha ne sikintisindan bahsediyorsun? Sen en buyuk sikintiyi yenip, en buyuk huzuru buldun.
- Aileme bu durumu hissetirmek isteyince, annem babam isyan ettiler, �Eger seni kapali olarak karsimizda goreceksek, dinci bir kiz olarak kapimizi calacaksan, sakin gelme. Simdikten evlatliktan reddedildigini bil� dediler. Simdi hocam ben ne yapacagim?
Adeta sok oldum. Bir anne baba dusunun ki, kizlarinin kapali ve ibadetlerini yapiyor olmasini, evlatliktan reddedebilmek icin yeterli bir sebep olarak goruyor. Bunu izah etmek soyle dursun, duymak bile, insani dusuruyor ve urkutuyor.
- Nasil olur? diye sordum.
- Bizim evde din inanc adina hicbir sey yasanmamistir. Yasayanlarada hep ocu, yobaz ve gerici gozuyle bakmislardir. Ben ailenin tek cocugu oldugum icin, beni kendi kafalarindaki en ideal bir insan olarak yetistirmek istiyorlardi. Sinirsiz, ozgur, entel ve materyalist� Oyle de olmayinca isyan ettiler. Ortundugu ve inanclarin yasadigi icin ailesi tarafindan reddedilen bu kizin hikayesi, beni cok etkilemisti. Son bir cozum olarak, devreye ben girdim ve babasini telefonla aradim. Kizinin okulla ilgili bir sikintisi oldugunu, mutlaka gorusmemiz gerektigini anlattim. Niyetim babasini cagirarak, kizini savunmak ve aralarinda bir uzlasma aramakti. Nitekim cok surmeden babasi geldi ve misafir ettim. Konuyu da sabaha kadar tartistik. Ne yazik ki ogrencinin babasi, kararliydi. Ortunemsini bir turlu kabullenemiyordu:
- Ya eski haliyle bize doner. Ya da hersey bitmistir, diyerek kestirip atti. Butun ipler kopmustu. Kizcagiz yeni kesfettigi hayatin henuz huzurunu yasamadan, bir baska huzursuzlukla karsilasmisti. Ogrenciyi kendisi gibi yasayan arkadaslarinin yanina yerlestirdik. Ama anne baba hasretini sokup atamiyordu. Onlara kavusmak, ellerini opmek, cevresine ve evine ulasmak istiyordu. Tabii ki olmasi gereken de buydu. Ramazan Bayramin´dan iki gun once, son sansini denemek uzere memleketine gitti. Belki anne babasinin sefkati galip gelir, kendisini kabul edebilirlerdi. Dua ettik, ugurladik. Aradan cok gecemeden otobusun kaza yapip, kendisininden rahmetli oldugu haberi ulasti. Bu haber, bizi adeta yikti gecti. Sanki Cenab-i Hak o sevdigi kulunu, daha fazla hirpalatmamak icin, ruhunu kabzetmisti. Cunku o da Rabb´ini cok seviyordu. Kendisine �Oku da getir� diye verdigim kitaba su notu dusmustu:

�YA RAB! BIZI SENDEN VE HAKIKATLARDAN AYIRMA.�

Mekani Cennet olsun.
__________________