Ebû Muhammed Cerîrî hazretlerine bir gun talebeleri;

- Efendim, sizi uzen, unutamadığınız bir hÂdise var mıdır? diye sordular.

CevÂbında buyurdu ki:

Bir gun ikindi namazında mescidimize, hÂlinden garîb olduğu anlaşılan bir kimse geldi. Abdest alıp namaz kıldı ve namazdan sonra başını onune eğip tefekkure başladı. O gun akşam yemeğinde, halîfe bizleri dÂvet etmişti. Gideceğimiz zaman o kimsenin yanına yaklaşıp;

- Biz dÂvete gidiyoruz siz de bulunmak ister misiniz?" dedim.

Başını kaldırdı.

- DÂvete gitmeyeyim. Bir bulamac aşı getirebilirseniz yerim. Yoksa siz bilirsiniz, dedi.

Ben de, her halde bizim arkadaşlarla berÂber olmak istemiyor diye duşunup, kendisine fazla iltifÂt etmedim. O gece ruyÂmda Peygamber efendimizi gordum. Yanlarında yaşlıca iki zÂt ve arkalarında kendilerini tÂkib eden bircok kimseyle geliyorlardı. Yanımdakilere, Peygamber efendimizin yanındaki iki zÂtın kim olduklarını sordum. Birisi İbrÂhim Halîlullah, diğeri Mûs Kelîmullah ve arkalarındakiler de binlerce nebîdir, dediler. İleri atılıp kendileri ile konuşmak istedim. Fakat, Peygamber efendimiz bana iltifÂt etmediler.

- YÂ Resûlallah! Ne kabahatim var ki, mubÂrek yuzunuzu benden ceviriyorsunuz? dedim.

- Dostlarımızdan biri senden bulamac aşı istedi. Sen ise vermekten cekindin." buyurdular.

Ağlayarak uyandım. Hemen mescide koştum. O zÂt hÂl başı onune eğik olarak tefekkur ediyordu.

Kendisine;

- Ey efendim! Arzunuzu yerine getirebilmem icin bir mikdÂr bekleyiniz, dedim.

Tebessum edip;

- Bir kimse bir ihtiyÂcını size soyluyor. Siz de, yuz yirmi bin nebî şefÂat etmedikce onu yerine getirmiyorsunuz değil mi? dedi ve cıkıp gitti.

Bundan sonra ne kadar aradım ve sordum ise kendisini bulamadım. İşte kırk yıldır bu hÂdisenin uzuntusu bende devÂm ediyor, buyurdu.
__________________