Ankara camisiz bir şehir. Camisiz şehre cÂmî bir isim olarak şehir
denilebilir mi bilmiyorum. Buna olsa olsa "KENT" der gecerim...

Ankara'nın bu ihmÂli, halkın ilgisizliğinden kaynaklanmıyor. Koklu
bir medeniyet yok bu yerde. 80 senelik omru olan bir kentte de ne
kadar ibadet onemli goruyoruz! Camilerin niteliğinden, ici
doluluğundna vazgectik, gercekten cami yok! Selcuklu zamanında
yapılan bir kac şirin camicik de olmasa insan uzun muddet yuruyor da
cami gormuyor! Hele de bazı semtlerde durum vahim...

Camisizlik bu kadar derinken Kecioren gibi bazı ilcelerde yeni cami
yapımları goze carpıyor. durumu kurtarma vaziyetleri... Ne ise,
gecelim!

İstanbul'un Eyup Sultan'ı varsa, Ankara'nın Hacı Bayram-ı Veli'si
var. Eyup Sultan'ın şenlik gunu Pazar sabahı olmasına rağmen
Ankara'da Cuma sabahı... "Sabah namazı Osmanlı devrinde nasıl
kılınırdı ola?!" diye merakınızı celbederse Hacı Bayram'a bir uğrayın
cuma sabahları. Guzel bir ezan, hoş bir kalabalık, sabahın nurunda
gelen coluk-cocuk-genc-yaşlı herkesler... Namazın ardında muhteşem
bir tesbihÂt! Cıkışta kucaklaşan islam ummeti. Simit satan cocukların
sesine turbenin onunde her cuma dua eden o "duacı amca". İsmini bilen
yok. Ne iş yaptığını bilen de yok. Giyimi duzgun, hitabeti kuvvetli,
serî ve ezberden oyle bir dua ediyor ki gundeminize giriveriyor.
Mustecap dualar ardarda geliyor. Sunnete uygun, ayetten mulhem bir
suru dua. Guzel oldu diyor ellerini acanlar. Bir anda cemaat oraya
toplanıyor. Turbe, huzur buluyor besbelli. Cunku turbelerin de dua
duymaya ihtiyacı vardır. Ve cemaat namazını kılıp duasını etmenin
huzuruyla evine, işine donuyor. Parke yerinde kapısı acık bekleyen
bir makam arabası goruluyor. Belediye başkanı da gelmiş. Kimileri
siyasi bi rmesaj olarak niteliyor, kimisi daha iyi niyetli duşunuyor.
Bense bu duygular icinde araba icindeki kalorifere elimi uzatıyorum.
Cunku dışarıda uful uful ruzgÂr yemişiz.

Bekir Sağlam
__________________