Bizi Tanımaz Oldun

Bir RamazÂn-ı şerîf ayında turbesinin inşÃ‚sı sırasında bu işle meşgul olanlar, oruc olmaları sebebiyle kabri yanında ona karşı lÂzım olan edebi tam gosterememişlerdi. Turbe inşÃ‚sında calışan ustalar edebe uymayan şekilde ayaklarını uzatarak oturmuşlardı. Yine bir defÂsında kabri yanında boyle ayaklarını uzatıp oturdukları sırada, SÂfî Efendinin rûhÂniyeti kendi sûretinde gozuktu. Ayaklarını uzatıp oturanlara tebessum edip, aralarından İbrÂhim adındaki kimseye;

"İbrÂhim Bey! Artık sen buyudun bizi tanımaz oldun." dedi.

Hemen yerinden fırlayıp;

"Aman efendim ben kimim ki sizi saymayayım." diyerek, ağladı. Cok gozyaşı doktu. Sonra ayaklarına kapanıp affetmesini istedi. O boyle ağlayıp yalvararak affetmesini isteyince onu affetti. Kendinden oyle gecmişti ki, affedilince kendini toparlayabildi. Artık bu hÂdiseden sonra turbenin yanına yaklaşırken t uzaktan ayakta durarak edep gosterirdi.

Bu menkıbeyi yazan muellif şoyle demektedir: Bunu anlatmaktan maksadım nefsin terbiyesi icindir. Allahu teÂlÂnın sevgili kulu olan bir murşid-i kÂmil, yetişmiş ve yetiştirebilen bir rehber, mahÂretli, mesleğinde mutehassıs bir doktor gibidir. Talebesinin ıslahı ve yetişmeleri icin ne lÂzım olursa, ona gore muÂmele eder. Kimisine sert muÂmele eder. Cunku iltifat ona zararlıdır. BÂzısına da yumuşak muÂmele eder. Her talebe meşrebine, yapısına, huyuna gore terbiye edilir. Eğer bunun tersi yapılırsa, rehber ne kadar mÂhir olursa olsun talebe onu herhangi bir sûretle inkÂra kalkışır. Buna gucu yetmezse istikÂmetine zarar verir. Guneş her meyveye ve bitkiye yapısına gore parlar. Meyve tatlı ise tadını, acı ise acılığını artırır. Murşid-i kÂmiller de talebenin meşrebine, hÂline bakıp ona gore yetiştirirler.
__________________