Dervişe bir gun sormuşlar:

– Sevginin sadece sozunu edenlerle, onu yaşayanlar arasında ne fark vardır?

Size farkı gosteriyim deyip, once sevgiyi dilden kalbine indirememiş olanları cağırarak onlara bir sofra hazırlamış. Hepsi sofrada yerlerini almışlar. Derken tabaklar icinde sıcak corbalar gelmiş ve arkasından da derviş kaşıkları denilen bir metre boyunda kaşıklar.

Derviş şoyle bir şart koymuş:

– Bu kaşıkların ucundan tutup oyle yiyeceksiniz.

Peki deyip corbalarını icmeyi denemişler.



Fakat kaşıklar uzun geldiğinden sıcak corbayı dokup sacmaktan hem kendilerini yakmışlar hem de ağızlarına bir damla bile goturememişler. En sonunda bakmışlar olacak gibi değil sofradan ac kalkmışlar.

Daha sonra derviş, bu defa sevgiyi gercekten bilenleri yemeğe cağırmış. Yuzleri aydınlık, gozleri sevgi ile gulumseyen insanlar gelmiş, sofraya oturmuş. Onlara da aynı şartı dile getirmiş.

Her biri uzun kaşığını corbaya daldırmış, sonra karşısındaki kardeşine uzatarak corbalarını icmişler Boylece her biri diğerini doyurmuş ve sofradan afiyetle şukrederek kalkmışlar.

Derviş sevgiyi gercekten yaşayanların farkını soranlara;

– İşte! Kim ki hayat sofrasında yalnız kendini gorur ve doymayı duşunurse o ac kalacaktır. Ve kim kardeşini duşunur de doyurursa o da kardeşi tarafından doyurulacaktır. Şuphesiz şunu da unutmayın. Hayat pazarında her zaman alan değil veren kazanclıdır.

ALINTI#
__________________