Gideceğimiz yerler sadece maddî, şeklî olanlar değildir. Asıl manevî olanlardır. Manen gideceği yere varamayanlar, maddeten hic varamazlar. Gideceği yeri, ic dunyasına kodlayamamış olan, hedefine asla ulaşamaz.

Hatta manen gideceği yeri olmayanların, maddeten de gidecekleri yeri olmaz; hic olmaz. En hızlı vasıtalar, en sağlam araclar onları hic bir yere goturemez.

Cunku manevî hedeflerini kaybedenler, maddî hedeflerini de yitirirler. Gidecekleri yer kalmaz. Onlar gitmezler, goturulurler. Hatta sadece suruklenirler.

Bu sebeple, en acınacak insanlar, aracsızlık yuzunden yolda kalanlar değil, aracları olup da gidecekleri yeri olmayanlardır.

Gitmek, govdeye değil, gonuledir.
Gittiğiniz yerde gonulsuz bir govde bulacaksanız, varışınız da boşunadır.
O zaman, gittiğiniz yere ulaşamazsınız, sadece varmış olursunuz.
Varmış olmak, vuslata ermiş olmak değildir.

Vuslat, gonule varmaktır. Sevgi dolu bir gonule ulaşmaktır. Vuslat gonul işi olduğu icin, varmak da govdeyle olmaz, gonulle başarılır. Bu sebeple, gonul varışlarının vasıtaya ve maddeye ihtiyacı olmaz. Biri kuzeyde, diğeri guneyde iken de, bir ve beraber olabilirler. Mesafeler, birliğe, buluşmaya, kavuşmaya asla engel olamaz. Bir olan gonullerin arasına kilometreler giremez; en uzak gurbet bile ayıramaz onları, unutturamaz. Asıl mesafe, asıl uzaklık, yanı başındakini unutturanıdır.

''Dizimin dibindeki, Yemen'de; Yemen'deki de dizimin dibindedir'' der MevlÂnÂ...

Goremediğin gonulden ırak olursun. Gonul gormek diye bir caba var mı hayatımızda? Giremediğin gonule eremezsin. Hic olmazsa, yanı başınızdakilerin gonullerinde misiniz? Yanı başınızdakiler gonlunuzde mi? Aynı dili konuşanlar değil, aynı gonlu paylaşanlar anlaşırlar.

Buyuk bir uzuntuyle ifade edeyim ki, aynı evde yaşadığı halde, ayrı olanlar vardır. Cunku yakınlık manevî varlığımızla sağlanır. Govdelerin yakınlığı ile gercek yakınlık yakalanamaz. Kafa ve kalp uyuşması, insanı yakından daha yakın eder, hatta tekleştirir. Boylesine bir ve beraber olmuşları, hicbir şey ayıramaz.

Hic bir mesafe aralarına giremez.

Gonul ne kahve ister, ne kahvehane
Gonul sohbet ister, kahve bahane...


Can Yucel bir şiirinde, bizi birbirimizden ayıran mesafeyi şoyle acıklıyor:

En uzak mesafe ne Afrika'dır,
Ne Cin,
Ne Hindistan,
Ne seyyareler,
Ne de yıldızlar geceleri Işıldayan
En uzak mesafe İki kafa arasındaki Mesafedir,
Birbirini Anlamayan...


Gul, hep bir gonul alma aracıdır amma her şey bir kırmızı gul kadar ucuz ve kolay olmamalı. Her şey, bin bir emekle, sevgisi bereketlendirilmiş bir gonulle halledilmelidir. Yureğin, sevginin renkleriyle bin bir ceşit yediveren gule donduyse, varsın elinde bir gul bulunmasın.

Gul musun kardeşim, elin gulsuz de olur.
Gonlun eşmişse, o yeter bana.
Geldiğin yer guluyorsa
Seni goren gonul eğer
Gulistana donuyorsa
Ne mutlu sana...
Sen gul olmuşsan, gulden sana ne?
Bırak o kalsın dalında
Ustelik eşmiş gonlun dikeni de yoktur.
Ne batar, ne kanatır,
Hep cana can katar
Hep mutluluk ve huzur sunar..
__________________