Durun canım cenaze namazı deyince hemen canınız sıkılmasın. Hele şu hikayeyi bir dinleyin bakalım.

Eski gunlerde koyun birinde, koyun ileri gelenlerinden biri olmuş. Koyluler pek alışık değilmiş olum haberine, dağ havasından mıdır ne, Allah uzun omur verirmiş bu koyun insanlarına. Koyluler haber alır almaz cenaze evine koşuşmuşlar, feryatlar ağıtlar başlamış. Biraz sakin olanlar ovuyorlarmış meziyetlerini merhumun, Saatler ilerledikce, insanların aklı başına gelmiş, “hadi başlayalım defin işine” demişler. Demişler demesine de koyun hocası yıllar once gidince, kimsenin aklına gelmemiş yeni bir hoca bulmak koye. Hoş bu koyde kimsenin gozu namazda olmayınca, ezanın da coktandır okunmadığını fark edememişler.

Derken bir telaş başlamış cenaze evinde, koyun en gungormuşune baş vurmuşlar. Umutla bakmışlar gozunun icine gungormuş koylunun, bir cok dini hikaye bilirmiş, anlatırmış Hayber Kalesinin fethini, Zaloğlu Rustemin kıssalarını, cokca nasihat verirmiş comertlikten, mertlikten. Gungormuş koylu sıvazlamış cenesini, birazda mahcup edayla konuşmuş:

– “Kıldırırım kıldırmasına cenaze namazını da,hani bir hoca olsa daha iyi olurdu, ben pek bilmem gomulmuş oluyle konuşmasını” demiş.

Umutları sonmuşken koylunun, dışardan tanıdık bir ses duyulmuş. Bu, koylerine sıkca gelen cercicinin sesi değil mi? Hemen buyur etmişler iceriye. Cercici muzip bir sesle:

– “Hayrola ağalar cenaze evi mi burası” demiş.

O da bu koyde birisinin olmesine alışık değilmiş. Bakmış herkes somurtuyor, anlamış ki iş ciddi o da asmış suratını.

– “Bak Allah’ın işine iyi ki gelmişim. Cok ekmeğini yedim rahmetlinin, yetişemeseydim cenazesine dert olurdu icime vallahi” demiş.

Oturmuş gosterilen baş koşeye cercici, okumuş uc ihlas bir fatiha, olmuş o anda koylunun gozunde bir evliya. Umutla parlamış gozleri koylunun, gokte ararken yanlarında bulmuşlar hocayı. Gungormuş koylu başlamış ovmeye cerciciyi, anlatmış bu mubarek insanın asıl mesleğinin cercicilik olmadığını. Donmuş cerciciye:

– “Şimdi tam sırasıdır rahmetlinin yedirdiği ekmeğin hakkını odemenin” demiş.

Cercici uyanık, anlamış uzerinde bir hesap yapılıyor, bozuntuya vermeden tastik etmiş başıyla hemen. Cenazenin sahibi atılmış:

– “Başlıyalım hocam defin işine, acele etmek gerekir derler cenazeye”.

Bakmış cercici adı hocaya cıktı, yoklamış hafızasını; olu nasıl yıkanır, kefenlenir, ya cenaze namazı kac rekattı, sırt ustumu yuz ustumu gomulurdu olu. Sıralamış peş peşe soruları, kafasından bulmaya calışmış cevaplarını. Allah’tan hoca torunu imiş de gormuş kucukken birkac cenaze yıkanışını, toplamış cesaretini, başlamış işe.

Bir guzel yıkamış oluyu uzerlik otuyla, aklına gelmemiş hatmi otu. Gonul rahatlığı ile guslunu de yaptırmış, en iyi bildiği de buymuş zaten. Sıra kefenlemeye gelmiş, istemiş dort arşın bez bilgic edayla, o da bir atasozunden aklında kalmış. Sarmalamış oluyu bir carşafa yaprak dolması gibi, artık hazırmış olu cenaze namazı icin.

Konmuş kapısı acılmayan caminin avlusuna cenaze, hoca gecmiş koylunun onune, tam başlayacakmış ki namaza, bir koylu arkasından seslenmiş:

– “Hocam şu cenaze namazını bir anlatsan, coğumuz kılmayalı uzun zaman oldu”.

– “Demek icinizde cenaze namazını bilmeyenler de var” demiş hoca kınayarak. Başlamış cenaze namazını tarif etmeye:

– “Ey cemaat, cenaze namazı iki rekattır, okunur her rekatında fatiha, bir ruku iki secde var bu namazda” diye fasih bir dille acıklamış.

Derken koyluler kılmışlar huşu icinde namazı, taklit ederek hocayı. Gommuşler oluyu sırt ustu mezara, beklemişler hocanın oluyle konuşmasını. Hoca bakmış koyluler bekliyorlar, sıralamış mısraları, vermiş oluye telkini:

Ey fani sorarlarsa rabbini

Sen soyle dunyadaki halini

Onlar sormazlar bir dah

Ne peygamberini ne dinini

Olur mezarın nur-u pur

Balyozlar gelir gumbur gumbur

Kimse duymasa da sesini

Sen bağırırsın gur gur

Cercici pek sevmiş yeni mesleğini, vaat etmiş koylulere her cenazede koylerine gelmeyi.

Anlattığım bu hikaye, kim dinlese pek hoşuna gitti. Hele cercicinin cenaze namazını iki rekat kıldırmasına epey gulduler. Tesaduf bu ya telefon caldı, bir de ne duyayım? Ferit beyin kardeşi trafik kazasından vefat etmiş. Tam hikayenin uzerine buz gibi bir haberdi.

Bizim dairede Âdettir, birisinin cenazesi olduğunda bay-bayan tum arkadaşlar cenaze merasimine katılır. Cenaze namazının oğlen namazını muteakip kılınacağını duyunca bizi bir telaş aldı. Kimimiz cenaze namazına gitmek icin taşıt ayarlarken, kimimiz de celenk icin bilmem ne eğitim derneğini arıyordu. Hep birlikte doluşup, gittik buyuk camiye, bekledik cemaatin oğlen namazını kılmasını. Bu arada trafik canavarından konuşuyorduk, ne canlar gitmişti genc ihtiyar demeden. Ferit bey de cok uzgundu, ağlıyordu genc yaşta giden kardeşine. Arkadaşlarından oğrendik ki koyu Galatasaraylıymış rahmetli.

Derken cemaat camiden cıkarken biz de avluda yerimizi coktan almıştık. Kamil bey yanımda biraz huzursuz beklerken, birden kulağıma eğildi:

– “Yahu cenaze namazı icin abdest almak gerekir miydi acaba?”

Ben de şaşkınlıkla:

– “Abdestsiz namaz olur mu Kamil bey” dedim.

Kamil bey biraz yuzu kızararak:

– “Ne bileyim canım, televizyonda devlet ekranının cenaze namazına hep birden durduğunu gorunce sandım ki!”

Yanımızdaki bey: – “Hişt! Hoca cenaze namazını tarif ediyor kardeşim, sessiz olun lutfen” dedi.

Hoca cenaze namazını tarif ederken aklıma cercici geldi hemen, icimden kendi kendime guldum. Gerci hoca doğru tarif ediyordu namazı, ama cemaat pek değişmemişti.

Cenaze namazını kılınca hep birlikte tabuta hucum edip, cenaze arabasına yerleştirdik. Baktık Ferit bey telaşla sağa sola koşturuyor. Hemen vardık yanına adamcağızın, yardım edelim diye. Kendi kendine soyleniyordu:

– “Nasıl da unuttuk Galatasaray bayrağını!”

Arkadaşlarla hep birlikte caminin yanındaki dukkanlara dağıldık. Derken birisi buldu getirdi Galatasaray bayrağını. Bayrağı tabutun ustundeki yeşil ortunun ustune orttuler.

Dedim ki kendi kendime: “ Din Âdet haline geldikten sonra, zaman gecse de pek bir şey değişmiyor. Allah’tan geldik ve Allah’a doneceğiz.” VesselÂm.

Mehmet Akif

(Semerkand Dergisinden)
__________________