Hz. Enes (r.a.) anlatıyor:

'Resûlullah (s.a.v.) ile beraber bulunuyorduk. Bir ara azı dişleri gorulecek şekilde gulumsedi. Sebebini sorduğumuzda şoyle buyurdular:

'Ummetimden iki kişi AllÂh'ın huzuruna gelirler. Birisi,
-Y Rab, benim bunda hakkım var; hakkımı bundan al, bana ver, der. Allah TeÂl da otekine,
-Hakkını ver, buyurur. Adam,

-YÂ Rab, bende sevap nÂmına bir şey kalmadı, der. CenÂb-ı Hakk,
-Baksana, bu adamın sevabı kalmadı, ne dersin? buyurur. Adamcağız,
- O halde benim gunahlarımdan alsın, der. Resûlullah (s.a.v.) Efendimiz bunu anlatırken gozleri yaşardı ve, 'O gun buyuk bir gundur. İnsan; gunÂhının alınmasını ister' dedi. Bunun uzerine Allah TeÂl hak sahibine,
-Başını kaldır ve cennete bak, buyurur. Adamcağız,

- YÂ Rab, inci ile işlenmiş, gumuşten apartmanlar ve altından koşkler goruyorum. Bunlar hangi peygamber, hangi sıddîk veya hangi şehitler icindir? der. Allah TeÂlÂ,

-Bunlar, bana ucretini verenler icindir, buyurur. Adamcağız,
-Bunların hakkını kim odeyebilir? der. Hz. Allah,
-Sen istersen bunlara sahip olabilirsin, buyurur. Adam,
-Nasıl olur, y Rab? deyince, CenÂb-ı Hakk,
-Hakkını bu adama bağışlamakla, buyurur.
Adam,

-O halde ben bunu affettim, der. Allahu zû'l-CelÂl hazretleri de,
-Arkadaşını al, beraberce cennete girin, buyurur.

Sonra Resûlullah (s.a.v.) Efendimiz,
'Allah'tan korkun, Allah'tan korkun ve siz de kendi aranızı duzeltin. Bakınız, bizzat Hazret-i Allah mu'minlerin arasını buluyor' buyurmuşlardır.
__________________