Hz. Ebû Bekir'in (r.a.) oğlu Abdurrahman (r.a.) şoyle anlatıyor: Resûlullah (s.a.v.) sabah namazını kıldırdıktan sonra ashabına dondu ve “İcinizde bugun oruclu olan var mı?” diye sordular. Hz. Omer (r.a.);

“YÂ Resûlallah! Geceden oruc tutmayı duşunmedim onun icin ben oruclu değilim.” dedi. Hz. Ebû Bekir (r.a.) “Geceden oruc tutmayı duşundum ve şimdi de orucluyum.” dedi.

Resûlullah (s.a.v.) “İcinizde bugun hasta ziyaretinde bulunan var mı?” diye sordular. Hz. Omer (r.a.)

“YÂ Resûlallah! Sabah namazını şimdi kıldık daha yerimizden de ayrılmadık. Nasıl hasta ziyaretinde bulunabiliriz ki?” dedi. Hz. Ebû Bekir (r.a.) “Kardeşim Abdurrahman bin Avf'ın (r.a.) hasta olduğunu duydum. Mescide gelirken nasıl olduğuna bakmak icin ona uğradım onu ziyaret ettim.” dedi.

Resûlullah (s.a.v.) “İcinizde bugun bir yoksulu doyuran var mı?” diye sordular. Hz. Omer (r.a.)

“YÂ Resûlallah! Sabah namazını şimdi kıldık daha yerimizden de ayrılmadık.” dedi. Hz. Ebû Bekir (r.a.)

“Mescide girdiğimde bir şeyler isteyen bir yoksul gordum. O sırada oğlum Abdurrahman'ın elinde bir parca arpa ekmeği vardı. Onu alıp hemen o yoksula verdim.” dedi. Bunun uzerine Resûlullah (s.a.v.)

“Seni cennetle mujdeliyorum!” buyurdu. Hz. Omer (r.a.) bir ic cekti ve “Ah cennet!” dedi.

Resûlullah (s.a.v.) Hz. Omer'i (r.a.) memnun edecek bazı şeyler soyledikten sonra

“Allah Omer'e rahmet etsin Allah Omer'e rahmet etsin! Ne zaman bir hayır yapmak istese Ebû Bekir muhakkak onu gecer.” buyurdular.
__________________