KUFUR VE CEŞİTLERİ

Hamd, Alemlerin Rabbi Allah’a mahsustur. SalÂtu SelÂm Resûlullah’ın, Ehlinin, Sahabesinin ve de kıyamete kadar onları dost edinen herkesin uzerine olsun.

Şer’î ahkÂmdan birisi de tekfir meselesidir, yani birinin kufrune hukmetmektir. Bir soz ve davranış icin nasıl delil olmaksızın şirk veya kufur hukmu verilemiyorsa, muayyen bir şahsın tekfîrinde de bir takım Şer’i kurallar vardır. Yine muayyen bir kişi kast edilerek delilsiz onun irtidad (dinden donme) ettiğine hukum vermek de boyledir. Kişinin şahsı kastedilerek onun İslÂmdan cıktığına veya kufrune katî olarak hukmetmek, cok sakıncalı ve tehlikesi buyuk olan bir ameldir.

Tekfir ve ona mÂni olan şartlarda değişik goruşler one surulmuştur. Fiili tanımlama ve FÂile hukum vermede Şer’i delil doğrultusunda hareket eden ve hakka bağlanma konusunda Rabb’lerinin kendilerine hidÂyet ettiği Ehli Sunnet ve’l CemÂat; bu konuda da Şer’î delilleri esas alarak fiilin hukmunu, kufre goturen ya da goturmeyen şeyler olarak belirtmişler, asla bağlı kalmışlardır. Yine aynı esaslar doğrultusunda kişinin şahsını tekfir etme ve etmeme konusunda şartlar belirlemişlerdir. Bununla beraber «Aynî tekfir»i (kişi belirterek kufrune hukmetmek) imkansız gormenin aksine, bunun ancak HÂkim veya Kadı tarafından gercekleştirileceğini, onların yetkisi dÂhilinde olduğunu beyan etmişlerdir.

Aynı şekilde «Aynî tekfir»de gosterdikleri bu titizliği umumun soz konusu olduğu zamanlarda da surdurmuşlerdir. Ayrıca İslam’a girdiğini izhar eden kimsenin musluman olduğunda tereddut etmemişlerdir.

BilÂkis, muhaliflerinin yaptıkları gibi nasları (Şer’î delilleri) parcalarcasına karşı karşıya getirmeyip, her konuda sadece hakka ittib etmişlerdir.

Bu hedefle davetci olsun/olmasın, her muslumanın hayatın ıssız yollarında şaşmaması, dalÂlete duşmemesi ve mensubu bulunduğu yolun izÂhı icin bu kucuk risÂleyi kaleme almış bulunuyoruz. Ve Âdil hilÂfet golgesinde İslam Şeriat’ının uygulanması gibi hayati onem arz eden gÂyemize ulaşmak icin. Yuce Allah’tan butun Muslumanları hakka uymaya ve hak uzere sebÂt etmeye muvaffak kılmasını niyaz ederiz.

KUFRUN TANIMI

a) Kelime olarak: Ortmek, gizlemektir. Zırhını elbisesinin altına giyip ortene «Qad Kefera der’ahu», «zırhını gizledi» denilir. «Silahını kuşanıp gizlenen adam» denildiği gibi. Hakkın gizlenmesi soz konusu olduğu icin imÂnın zıt anlamlısı olan kufur kelimesi kullanılmıştır.

b) Terim olarak: Kufur; İslam terminolojisinde, kendisi olmadan imÂnın tamamı olmayacağı şeyi inkÂr etmektir. Bilinmesi zorunlu, kat’iyet ifÂde eden farz veya haram olan bir hukmu inkÂr etmek, şehÂdet kelimesinin (Eşhedu enl ilÂhe illallah ve eşhedu enne Muhammede’n-Abdûhu ve Resûluhu) delÂlet ettiği mÂnÂyı inkÂr etmek gibi kufurdur. Mesel namazın farziyetini ya da fÂizin haramlığını inkÂr etmek gibi.

Şer’î delillerde kufur sozcuğu bazen «İslÂm’dan cıkartan», bazen de «İslam’dan cıkartmayan ameller» gibi iki manaya delÂlet eder. Dolayısıyla imÂnın olduğu gibi kufrun de dereceleri, şubeleri vardır. Usûlden olan bir şeyin inkarında kufru gerektiren ve kÂfirlerin ozelliklerinden olan hasletler vardır.

KUFRUN CEŞİTLERİ

A-) Buyuk kufur:

Ebedî Cehenneme goturen, imÂndan eden; kendisi olmadan imÂnın tamam olmayacağı esasları veya onlardan herhangi birini inkÂr etmektir. Beş kısma ayrılan buyuk kufur itikÂdî, sozle ya da davranışla olabilir. Bu kısımlar;

1. Yalanlamak suretiyle kufre duşmek: Peygamberlerin yalancılığına, gerceği olduğundan farklı gosterdiklerine itikÂt etmek ve onların Allah Celle Celaluhu’nun helal ve haram kıldığının aksine emir ve nehiyde bulundukları gibi boş iddiaları savunmak, kabul etmek bu sınıftandır. Buna Allahu TeÂla’nın: «Allah’a karşı yalan uydurandan veya kendine gelen hakkı yalanlayandan daha zÂlim kim olabilir? KÂfirlerin sanki Cehennemde barınacak yeri mi yok?» (Ankebut, 68) Âyeti celîlesi işÃ‚ret etmektedir.

2. Tasdiklemeyle beraber yuz cevirme ya da kibirden dolayı inkÂr etmek: «Onlara; «sana rezil ve bayağı kişiler tÂbi olmuşken biz sana imÂn eder miyiz?» dediler» (ŞuÂra, 111) Âyetinde Allah TeÂla’nın Nuh AleyhisselÂm’la ilgili olarak bildirdiği gibi; Hak ehlini kibirlerinden ve hakir gormelerinden dolayı aşağılayarak Peygamberin getirmiş olduğunun hak olduğunu bildikleri halde ittibÂya rÂzı olmamak, yuz cevirmek şeklinde ortaya cıkan kufurdur.

İblis kufrunu Allah’ın emrini inkÂrdan ziyÂde; kibir ve itatten yuz cevirme şeklinde ortaya koymuştur. Gecmiş ummetlerin coğu boylece inkÂr edip yuz cevirmişlerdir. «... Siz de bizim gibi insandan başka bir şey değilsiniz...» (ibrahim,10) Âyetinde olduğu gibi. Bunların kıssalarını Allahu TeÂla bizlere bildirmektedir.

3. Şuphe ederek kufre duşmek: Kendisinden istenilen; Peygamberin getirdiğine şeksiz, şuphesiz yakîn icinde itib etmek olduğu halde, tereddut edip ne yalanlaması, ne de tasdik etmesi olmadan vuku bulan kufur şeklidir. Kim Peygamberin getirdiği Hakk’ın aksi olabileceğine itikat ederse, bu şuphesi onu kufre duşurmuş olur.

4. Yuz cevirerek kufre duşmek: Tasdik veya yalanlama olmadan Peygamber’den (ya da O’nun getirdiği Hak`tan) kulak ve kalbini cevirmesi, O’nu dost edinmemekle beraber, duşmanlık da beslememesi; ancak dinlemekten de kacınmasıdır. Boylece Hakkı terk eder, amel etmediği gibi oğrenmez de. Ve Hakk’ın soz konusu olduğu yerlerden de kacar. İşte bu şekilde bir yuz cevirmesiyle kufre duşmektedir.

5. Nifak kufru: Bu da kişinin gorunuşte Peygambere uyduğunu ortaya koymakla beraber, kalben O’na karşı cıkması, inkar etmesidir. İmÂnını izhar edip kufrunu gizlemektedir. Allahu TeÂla onlar hakkında: «Bir kısım insanlar vardır ki: «Biz Allah’a ve ahiret gunune imÂn ettik» derler. Halbuki onlar, mu’min değillerdir» (Bakara, 8) buyurmuştur.

İnancta, ve amelde olmak uzere nifak iki ceşittir:

a- İtikÂdî nifak (buyuk nifak): O, kufrunu kalbinde gizleyerek imÂnı dili ve organlarıyla ortaya koymaktır. Sahibi ise Cehennemin en alt tabakasına gireceklerdendir. Zir o, Allah’ın gondermiş olduğu Hakkın tamamını ya da bir kısmını yalanlamış ve Resûlu’nun temiz dini’nin ustun gelmesini cirkin bulmuş, yine o Resûlun ortaya koyduğu Hakkın tamamını ya da bir kısmını yalanlamak ve bezeri kufrî amellerde bulunmak suretiyle inkÂra gitmiş, kÂfir olmuştur.

b) Ameli nifak (kucuk infak): Bir amelin Şer’î Şerif’e muhÂlif olarak yapılmasıyla ortaya cıkan nifak şeklidir ki, sahibi İslÂm’dan cıkmış olmaz. Orneğin konuştuğunda yalan soylemek sozunde durmamak, emÂnete hiyÂnet etmek, anlaşmazlık halinde aşırı gitmek ve anlaşma yaptığında onu bozmak vb.

Buraya kadar kendisiyle kulun kÂfir olacağı durumlar zikredildi. Daha iyi anlaşılması icin buyuk kufru uce ayırarak misaller verebiliriz:

Birincisi; itikÂdi kufur: Aşağıda bir kısmını saymakla beraber daha fazla sebepleri vardır:


Allah’ın varlığında ve birliğinde şuphe etmek.


Allah Resûlu (S.A.V.)’in Peygamberliğinde ya da son Peygamber olduğunda şuphe etmek.


SÂbit oldıiğu tartışılmaz olan; ahiret gunu, Cennet, Cehennem, sevap, cezÂ, cin, melekler ya da isrÂ, mîrac gibi kavramlarda şuphe etmek.


Kur’Ân’dan, bir harf de olsa inkÂr etmek ya da O’nda fazlalık olduğuna inanmak.


İslam Şeriatı dışında başka bir duzeni (kısmen de olsa) kabul etmek ve onun insanlığın yararına olduğuna itikad etmek, inanmak.


Allahu TeÂla’nın kullarına hulul ettiğine (girdiğine) inanmak ve O’na (hÂşÃ‚!) ortağı, eşi veya cocuğu olduğu gibi kesinlikle munezzeh olduğu sıfatları isnat etmek (Allah korusun!).


Beş vakit namaz, zekÂt ve bunun gibi dinen bilinmesi katî olan şeylerin vucubiyetini inkÂr etmek.


Dinde helal olduğu katî olarak bilinen; alış-veriş, nikÂh gibi konuların haram olduğuna ya da haksız yere adam oldurme, zin ve faiz gibi haramlığı kati olan şeylerin helal olduğuna itikat etmek.


Allahu TeÂla’nın; bildirmesiyle kendisini mukellef kıldığı bir konuda Peygamberin onu gizlediğine ya da muslumanlardan bazısına bildirip diğerlerine bildirmediğine itikat etmek.


Ne olursa olsun Peygamberlerden birini ya da onlardan sabit olan herhangi bir şeyi yalanlamak.

İkincisi Fiili kufur: Bazı misaller verelim;


Allah TeÂla’dan başkasına secde etmek.


Kur’Ân-ı Kerim’i ya da Hadis-i Şeriflerin yazılı bulunduğu kağıtları pisliklere atmak.


Evliya ve sÂlihlerin kabirlerinde tavaf vs. yapmak.

Ucuncusu ise KÂvli (Sozlu) kufur:


Allahu TeÂlÂ’ya, Peygamberlerinden birine ya da İslam dinine sovmek.


Zorluk ve sıkıntılı anlarda bunu gidermesi icin kabir ehli evliya ve salîh kimselere yalvarıp onlardan medet ummak (batıl olan tevessul).


Kur’Ân-ı Kerim’le ya da O’ndan herhangi bir ayetle alay etmek, Resûlullah’ı alaya almak, ya da Allah azze ve celle’nin isimlerinden biriyle de olsa eğlenmek, Cenneti, Cehennemi vb. konuları hafife almak. Orneğein:

“Allah bana Cenneti verse girmem”, “Bu konuda bana EnbiyÂlar ya da Peygamberler şahitlik etseler, şahitliklerini kabul etmem”, “Namaza başladığımdan beri hic hayır gormedim” vb. gibi insanların dillerindeki bu sozler kufre goturmektedir. Ozellikle zamanımızda cocukların dilinde dolaşan boylesine ilginc sozleri maalesef engelleyen coğu defa bulunmamaktadır.

MUSLUMAN KARDEŞ!

Yukarıda sayılan şeyleri şakayla da olsa soylemek alaya almak, eğlenmek; kucumsemek (tahkir) hafife almak (istihfÂf) olduğundan kişiyi murted (dinden cıkmış) yapar. O halde kendisinden bu tip sozler sadır olan kimse derhal tevbe edip, Kelime-i ŞehÂdet getirmeli, ayrıca pişmanlık duyup bir daha boylesine korkunc hataya kesinlikle duşmemeye azim ve gayret gostermeli, bu boylece bilinmelidir.

B-) Kucuk kufur:

Bu, kÂmil musluman olabilmek icin mutlaka gerekli olan şeylerin inkÂrıdır. Oyle ki, o şey olmadan kÂmil musluman olmak mumkun olamaz. Bu tur kufurde kişi Cehenneme mustehak olur. Bu butun mÂsiyetleri de kapsar. Nasıl tÂat ve ibÂdetler imÂn olarak tesmiye olursa, aynı şekilde mÂsiyetler de kufur olarak isimlendirilir. Bu duruma duşen hakikatta olmasa da hukmen musluman olarak kalır. Bunlardan kacınmaya şiddetle gayret gostermeli, Allah’tan bizleri hak uzere sabit eylemesini niyaz etmeliyiz. Bir cok ceşidi olan bu kufur hallerinden bazıları:

KufrÂn-ı nimet: Bu, nimeti inkÂr ya da o nimeti Allah’tan başkasına nisbet ederek ortaya cıkan kufurdur. Bu gibi kimseler hakkında Allahu TeÂla: «Onlar, Allah’ın nimetlerini bilir, fakat inkar ederler. Onların coğu kÂfirdir» (Nahl, 83) buyurmaktadır.

Kişinin “Ben bu varlığımı atalarımdan miras aldım”, “Falanca olmasaydı boyle olmazdı” demesi gibi. Bu gibi sozleri bircok insandan duyarız. Onlar bu nimetleri ihsan edenin Allah Celle Celalûhu olduğunu bildikleri halde O’na hamd etmemekte ve nimetleri saydıkları kimselere nisbet etmektedirler. Cocuklara Abdulharis (Haris’in kulu), AbdurResûl (Peygamber’in kulu) gibi isimler koymak da boyledir. Zir onu yaratan Allah celle celaluhu olduğu halde, O’nun kulu olduğu halde başkasının kulu olarak izÂfe yapılmaktadır.

Namaz kılmamak: Vucûbiyetini inkÂr etmemekle beraber, tembellikten kılmıyor, ancak namaz kılmaya da buyuk bir ozlem ve istek duyuyorsa, boylece kucuk kufre duşmektedir.

Resûlullah (S.A.V.) efendimiz; “Bizimle onlar arasında (savaş yapmamıza mÂnî olan) ahid (anlaşma) namazdır. Her kim namazı terk ederse kÂfir olur” (sahihtir. Tirmizi) buyurmuştur. Burada kucuk kufre işÃ‚ret olup sahibi dinden cıkmaz. Ancak namazı terk edenin İslam’dan cıkacağı soylenmiştir. Tercih edilen goruş ise şu hadisi şeriften dolayı ilkidir:

“Allah’ın; onlardan hicbirini zÂyi etmeden, hafife almadan hakkını vererek ed edene, karşılığında Cennete koymaya dair ahdî olduğu beş vakit namazı kullarına farz kılmıştır ki, kim onları zÂyi ederse Allah’ın ona bir ahdi yoktur, dilerse azab eder, dilerse Cennete koyar” (Sahihtir. Tirmizi).

Ancak kim o namazları inkÂr eder, Allah’ın Şeriatı’nda olmadığını iddia ederse, Âlimler arasında en ufak bir hilaf dahi yoktur ki, o kÂfir ve murted olur (dinden cıkar).

KÂhin ve medyumlara gitmek: Onların gaybla ilgili soyledikleri herhangi bir şeyi tasdik etmek. (S.A.V.) Efendimiz: “Her kim kÂhin veya ArrÂf’a (Medyum) gider ve dediğini tasdik ederse, MUHAMMED’E indirileni inkÂr etmiştir” (sahihtir. Ebu DÂvud) buyurmuştur.

Ters ilişkide bulunmak: Aynı şekilde temizlenmeden once hayızlı mahremiyle ilişkide bulunması da boyledir.

Cunku Rasulullah (S.A.V.) Her kim tersten (makattan) ya da hayızlıyla ilişkide bulunursa, MUHAMMED’e indirileni inkÂr etmiştir» (sahihtic Ebu DÂvud) buyurmaktadır.

Muslumanla carpışmak: Resûlullah (S.A.V.) “Muslumana sovmek fısk, onunla savaşmak kufurdur” (Buhari) ve “Benden sonra birbirlerinin boynunu vuran kÂfirler olmayın” (Buhari, Muslim) buyurmuştur.

Buna duşen muslumanlar imÂnlarını kaybetmedikleri icin, İmamların ittifÂkıyla dinden cıkmaz. Zir Allahu TeÂla: «Eğer muminlerden iki grup birbiriyle savaşırlarsa, aralarını bulup barıştırın. Eğer onladan biri, diğerine saldırmaya devam ederse, saldıran taraf Allah’ın hukmune donunceye kadar onlarla savaşın...» (HucurÂt, 9) buyurmaktadır.

Allah’tan başkası adına yemin etmek: “Her kim Allah’tan başkası adına yemin ederse şirke ve kufre duşmuştur” (Sahihtir. Ebu DÂvud) Hadisi şerifinin kucuk kufre delÂlet ettiğini belirten Ehli Sunnet ve’l CemÂat, aynı şekilde bu duruma duşen kişinin İslam’dan cıkmayacağı goruşu uzerindedir.

Kadı veya hÂkimin hak’tan başkasıyla hukum vermesi: Allah’ın huzuruna cıkarılacağını (likÂ) bildiği halde, bazı konularda Allah’ın indirmiş olduğu hakkın dışında hukum vermesi de onu milletten cıkarmayacağı gibi, kucuk kufre duşurur. Ancak her kim Allah’ın kullarına olan hukmunu ilğa (ortadan kaldırmak) eder, tağutların hukmuyle O’nu değiştirir ve bunu helal gorurse, işte o milletten cıkaran buyuk kufre duşmuş olur.

Kucuk kufrun bircok ceşidi olup belli bir sınırı yoktur. Zira ameli olup buyuk kufurden olmayan, fakat kufur sozcuğu kullanılan her biri kucuk kufurdur. Bu hale duşen kimseye «amelî kÂfir» denildiği gibi, buyuk kufre duşen de «itikÂdî kÂfir» olmuştur. Başta zikrettiğimiz gibi musluman bu sayılanların hepsinden kacınıp, dinini oğrenmesi yolunda sahih kaynaklara başvurup, Allah’tan onu hak uzere sÂbit kılmasını niyaz etmesi lÂzımdır, ta ki Allahu TeÂlÂ’nın insan icin takdir ettiği şerefe ulaşsın. HidÂyet yalnızca Allah’tandır.

Bir de kişinin buyuk kufre girdiği birtakım haller vardır ki, buna rağmen kufrune hukmedilmemektedir:


Kasıtsız olarak, dil surcmesiyle kufre goturen bir soz soylemesi; irÂdesi dışında olduğundan, sahibi kÂfir olmamaktadır.


Uyumak, bayılmak veya sarhoşluk gibi aklın aktivitesini giderecek konumda iken, sÂdır olan kufrî amel veya sozler de kişiyi kufre duşurur.


Kalbi imanla mamur olduğu halde olum vb. gibi şeylerle hakikaten tehdit edilip, kufre zorlanan (ikrah) kimseden ortaya cıkan ve kufre delÂlet eden bir hareket de onu kÂfir yapmaz. Cunku o kimse hakkında Allahu TeÂla;

«Kalbi imanla mamur olduğu halde, inkÂra zorlanan haric,...» (Nahl, 106) buyurmaktadır.

Ancak kendisinde kufre goturen bir davranış olup da bunu şaka, eğlence olsun diye yaptığını soyleyen kimse zahiren ve batınen (icinden ve dışından) kufre duşmuş olur: Ciddi de olsa, şaka da olsa kendisinden kufrî davranışlar sadır olan kÂfirdir. Bu konuda cahille (cehaletinden boyle bir davranışta bulunan ile), şaka yapan aynıdır. Allahu TeÂlÂ;

«Onlara (munÂfıklara) nicin alay ettiklerini sorsan: «Yemin olsun ki biz, lafa dalmış eğleniyorduk» derler. Onlara de ki: «Allah ile Âyetleri ve Peygamberiyle mi alay ediyordunuz?» (Tevbe, 65) buyurmaktadır.

MUSLUMANI TEFKİR ETMEK

Muslumanı tekfir konusu hassas ve tehlikeli bir konudur. İmkan oldukca bundan kacınmak ve delilsiz olarak bu yola girmemek gerekir. Zir kufurle itham olunan zÂt buna lÂyıksa yerinde olur, ama lÂyık değilse kufur hukmu, o ithÂmı yapan kimseye doner. Bundan dolayı bu konu tehlikelidir. Rasulullah (S.A.V.) «İnsan kardeşine ‘Ey kÂfir!’ derse, ikisinden biri bu sozle ucuruma gider” (Buhari, Muslim) buyurmuştur.

Tekfirde soz ile soyleyeni ayırmak:

Tekfir konusunda, kufru gerektiren davranış ile; o davranış kendisinden sadır olan kimseyi ayrı değerlendirmek gerekmektedir. Kendisinde kufrî bir davranış ortaya cıkan kimsenin (doğrudan) kÂfir olması gerekmediği gibi, davranışın kufru gerektirmesiyle, kişinin kendisi kastedilerek kufre duştuğunu belirtmenin ayrı şeyler olduğunu acıklamak gerekir. MeselÂ: Allah’ın her yerde olduğunu, KelÂmullah’ın (Kur’Ân) yaratılmış olduğunu soylemek veya Allahu TeÂla’nın ilÂhi sıfatlarını nefyetmek kufurdur. İşte bu, soz ya da amelin kufur olduğunu acıklama bÂbındandır. Ancak soz konusu muayyen bir kişi olursa, kufrune hukum vermede tevakkuf etmek, durmak ve kufurle itham etmemek gerekir. Ta ki, ona gercekler beyÂn edilsin, cunku o nasları yanlış anlamış, hadisin sahih olduğunu bilmemiş ya da te’vilci olabileceği gibi, nassların anlaşılmasında mutemekkin ve ehil olmayabilir, cÂhil olabilir.

Munakaşa ve huccet ikame (delil sunulması) olup bu konuda kişinin tavrı şupheye mahal vermeden ortaya cıktıktan sonra, konu değişir. Cunku bilgisizce te’vil yapan ve yanılgı icinde olan kimseyle, fÂcir ve inatcı kimse bir değildir.

CÂhil ve benzeri insanların kufrune hukmetmek, onların rahatca anlayabilecekleri bir seviyede, şekilde deliller sunulup, izah yapılmadan mumkun değildir ki, o delilleri kavrayıp anlasınlar. Ozetle icma ile kufur olduğu sabit olan sozlerde hukum, «o sozun kufur icerdiği» yolunda olup, onu soyleyenin de kÂfir olacağı anlamı cıkmaz; kufrune acıkca hukum vermek icin delil gosterip hakkında yeterli şartların olmasına dikkat edilmesi gereklidir. Bu hicbir zaman unutulmamalıdır.

OZETLE:

Tekfir ve diğer konularda olduğu gibi, fırkalar arasıda Ehli Sunnet ve’l Cemaat yine orta yolu bulmuştur. Tekfir meselesi Allah ve Resûlu’nun yegÂne yetki sahibi olduğu bir konu olup, Allah ve Resûlu’nun tekfir ettiklerinin dışında kÂfir olamaz.

Birisinin kufrune hukum verecek olan kimse Allah hakkında bilmediği bir sozu soylemekten korkarak defÂlarca daha yavaş ve dikkat ile hareket etmesi gerekir.

Ehli Sunnet ve’l CemÂatin yegÂne kaynağı Kur’Ânı Kerim, Sunnet-i Nebeviyye ve Selef-i Salihîn’in anlayışıdır.

Ehli Sunnet ve’l Cemaat kıble ehlinden kimsenin kufrune; delil getirmeden, onu hakka yoneltmeden, gercekleri acıklayıp bozuk zihinleri kuşatmış olan şupheleri izÂle etmeden hukum vermemiştir. Bundan sonra kişi, ısrar edip bulunduğu kufur ve nifaktan vazgecmezse, bunun tedavi olması gerekir. O da Şeriat’ın murtedlerle ilgili olan hukmunu uygulamaktır. Yani tevbe etmesi istenir, reddederse kÂfir ve murted olarak had uygulanır, oldurulur. Ancak bu hadler İslam Devleti tarafından mahkeme kararıyla uygulanabilir.

Tekfir, şiddetle kacınılması gereken bir konudur. Ozellikle cehÂletin arttığı gunumuzde, İslÂma hizmet etmenin yolu insanları tekfir etmek değil onların da Allah’ın bizlere nasip ettiği hidÂyet nimetine erişmeleri icin guzellikle davette bulunmaktır. Bugun her zamankinden daha cok kaynaşmaya ihtiyacımız vardır. Bu yuzden nebevî ahlakla zinetlenmiş birer davetci olmalıyız. Herkesin nefretini uzerinde toplayan ve kendinden başkasını musluman tanımayan “HÂricî” zihniyetiyle bu davaya hayır değil, ancak fitne tohumları serpilir...

Gayretimizin, rızasına uygun olmasını ancak Allah’tan dileriz. Şuphesiz bu yalnız O’ndan istenir ve O buna «KÂdir»dir, gucu yetendir.



“Sallallahu al Muhammedin ve al Âlihi ve Sahbihi ecmÂîn”

VE’L-HAMDU LİLAHİ RABBİ’L ALEMİN
__________________