BİR ZAMANLAR cok ofkeli ve hırcın bir cocuk vardı. Cocuk, sonradan uzulse de, kolayca ofkelenip hırcın davranışlar gostermekten kendini alamıyordu.
Bir gun, yaptığı bir hırcınlığın ardından ofkesi yatışıp uzuntu hissetmeye başladığı bir vakit, babası bir torba civi verdi cocuğa. Ve, ne zaman sinirlenip hırcınlık yapar ise, bu civilerden birini arka bahcedeki citlere cakmasını soyledi.

Cocuk, ilk gun otuzyedi civi caktı. Daha sonraki gunlerde cakılan civi sayısı gitgide azaldı. Cocuk, ofkesine hÂkim olmanın arka bahceye gidip civi cakmaktan daha kolay olduğunu zamanla farketmişti.

Sonunda cocuk ofkesine hÂkim olur hÂle geldi. Gidip durumu babasına sevinc icinde anlattı. Babası, bu defa, kendisini tutabildiği her gun icin civilerden bir tanesini citlerden sokmesini istedi oğlundan.

Gunler, haftalar gecti ve en sonunda cocuk babasına tum civilerin bittiği haberini verdi. Bunun uzerine, babası “Aferin oğlum! İyi iş becerdin ve ofkene hÂkim olmayı başardın” dedi ve cocuğun elinden tutup onu citlerin yanına goturdu. Eliyle citlerdeki delikleri gostererek, “Ama şu citlerdeki delikleri goruyor musun? İşte o citler bir daha asla aynı olmayacaklar” diye ekledi. “Ofkelenip de kotu sozler soylediğin veya kotu hareketler sergilediğin zaman, insanların kalblerinde işte bu citlerde gorduğun gibi delikler acmış olursun. Ardından ozur dilesen de, o yaranın izi orada kalır. Onun icin, ozur diler hallederim diye duşunmektense, sonradan ozur dilemek zorunda kalacağın bir hareket yapmamaya calışmalısın.”

alıntıdır............
__________________