Peygamber Efendimiz(sas) torunu Umame’yi pek sever, omzuna alıp gezdirirdi. Bir gun Umame omzundayken mescide geldi. Sahabiler, Peygamberimizin omzundan cocuğu indirmesini beklediler. Fakat bekledikleri olmadı. Peygamberimiz cocuğu omzundan indirmeden mihraba gecti.

Sahabiler dikkatlice izlemeye devam ettiler. Acaba kucuk kızı ne zaman omzundan indirecekti?

Namaza başlamadan once omzundan cocuğu indireceğini sandılar. Fakat yine duşundukleri gibi olmadı. Resulûllah (sas), Umame omzunda namaza başladı. Secdeye gittiğinde cocuğu indiriyor, kalktığı zaman tekrar omzuna alıyordu. Sevgili Habip, en sevdiğinin yanına en sevdiğiyle gidiyordu.

Bizler nedense cocukları yanı başımızda ağlatarak namaz kılarız. Ya da cocukla en guzel anımızda onu bırakıp “Namaza gidiyorum!” deriz. Namaza onunla birlikte gitmeyiz. Cocuğun minik dunyasına namazı, anne ve baba ile bağlantının koptuğu ya da ses cıkarılmadan beklenmesi gereken sıkıcı bir an gibi işleriz. Cocuğun namaz kılarken yanımıza yaklaşmasını engelleriz. Bize tutunmak isteyen cocuğu uzaklaştırırız. Ağlayan cocuğu gormezden geliriz.

Ne acıdır ki Habib’in omzunda cocukla namaz kıldığını bilmeden, o kucuk yavruların namazla arasını acarak namaz kılarız.

(Alıntı)
__________________