Daha once hic deniz yolculuğu yapmamış bir koleyle, aynı ge­mide yolculuk yapıyordu Padişah.
Kole korkudan tir tir titriyordu.
Yatıştırmak icin cok uğraştılar, sakinleşmedi.
Padişahın keyfi kactı, tedirgin oldu.
Herkes caresizdi. Bu sıra bir adam atıldı one, «izin verirseniz onu sakinleştireyim» dedi.
«Peki» dedi Padişah, «Ne yaparsan yap, yeter ki sussun şu adam.»
Denize atmalarını buyurdu Adam. Bağırıp cağıran koleyi suya attılar. Birkac kez batıp cıktı yuzeye. Panik icinde, «boğuluyo­rum! İmdaat!» diye bağırırken yakalayıp gemiye cıkardılar.
Guvertenin bir koşesine bıraktılar.
Kole orada sessiz ve usulca oturdu.
Şaşırdılar.. Padişah, neden boyle yaptığını sordu Adama.
«Gemideki huzur ve guvenin farkında değildi» dedi, «suya du­şunce değerini anladı.»
Ey karnı tok kişi!
Arpa ekmeği sana hoş gorunmez. Sana cirkin goruneni başkası sevebi­lir. Cennet kadınlarına araf Cehennem gorunur. Oysa Cehennemliğe sor, araf «Cennettir», der.
(Şeyh Sadi Şirazî’nin eseri, “Gulistan”dan alıntıdır.)
__________________