Resul-i Ekrem'in de (a.s.m.) katıldığı “ZÂtu’r-Ri­k” Savaşı’nda, Muslumanlardan biri, muşrik bir adamın mu­harebe yerinde bulunan eşini oldurmuştu. Olen kadının ici kinle dolu olan kocası da:
– Vallahi ben de bir Musluman’ı oldureceğim, diye yemin etmişti.
Bir sure Resulullah (a.s.m.) ve arkadaşlarının arkasından onları izlemeye devam etti. Bir yerde mola verilmişti. Efendimiz:
– Bu gece istirahatimizde bize kim nobetcilik yapacak, diye sordu. Muhacir ve Ensar’dan iki sahabe, Ammar bin Yasir (r.a) ile AbbÂd bin Bişr (r.a.) cevap verdiler:
– Ya Resulallah, biz nobet tutarız. Efendimiz (a.s.m.):
– Oyleyse şu vadinin giriş kısmında nobet tutun, dedi.
Bunun uzerine nobet yerlerine buyuk bir sevincle gittiler. Nobete başlayacakları sırada AbbÂd, Ammar’a:
— Gecenin hangi bolumunde nobette olmamı istersin, diye sordu. Ammar da:
– Gecenin ilk bolumunde sen nobet tut, dedi.
Bunun uzerine Ammar, kendi nobeti gelinceye kadar arkadaşının yanında uyumaya başladı. Nobete duran AbbÂd da, cevrenin sakin olduğunu gorunce vaktini değerlendirmek icin gece namazına durdu.
AbbÂd bin Bişr, gecenin sessizliğinin verdiği huzurla namaza kendini vermiş, butun benliğiyle Allah’a ibadet etmenin hazzını yaşıyordu.
Bu sırada, eşi oldurulen muşrik, cok uzak mesafedeki karaltıyı gorunce, yayına bir ok yerleştirdi ve bıraktı. Ok eliyle koymuş gibi, Hz. AbbÂd’ın vucuduna saplandı. Bu sırada AbbÂd, on bir sayfalık Kehf Sûresi’nin ortalarına gelmişti. Eliyle oku cıkardı ve namaz kılmaya devam etti.
Biraz bekleyen muşrik, onceki okun yerini bulmadığını sanarak AbbÂd’a ikinci okunu da fırlattı. İkinci ok da eliyle koymuş gibi namazda olan AbbÂd bin Bişr’e saplanmıştı.
Bu oku da aldırmadan cıkardı ve namazına devam etti. Sanki atılan oklar onun vucuduna saplanmamış gibi huşû icinde namaz kılıyordu.
Buyuk bir ofkeye kapılan muşrik, bu okun da isabet etmediğini duşunerek ucuncu bir ok fırlattı. Ucuncu okun da eliyle koymuş gibi isabet ettiği AbbÂd bu oku da cıkardı. Bir muddet sonra arkadaşı uyandı. Muşrik, onların iki kişi olduk­larını gorunce kactı.
Ammar, saplanan uc oku ve arkadaşından akan kanları gorunce şaşkına donmuştu:
– SubhÂnallah! Sana ilk oku atınca beni niye uyandırmadın, diye sordu. Hz. AbbÂd, yaptığından gayet memnun ve huzur dolu bir sesle şu ibretli cevabı verdi:
– Oyle bir sûre okuyordum ki kesmek istemedim. Eğer Resulullah’ın verdiği gorevin aksamasından korkmasaydım, olunceye kadar namaz kılmaya devam ederdim, dedi.
__________________