Vaktiyle birbirini cok seven iki kardeş varmış....

Buyuğu Halil....

Kucuğu ise İbrÂhim...

Halil, evli cocuklu.

İbrahim ise bekÂrmış...

Ortak bir tarlaları varmış iki kardeşin...

Ne mahsul cıkarsa, iki pay ederlermiş..

Bununla gecinip giderlermiş...

Bir yıl, yine harman yapmışlar buğdayı.

İkiye ayırmışlar....

İş kalmış taşımaya....

Halil, bir teklif yapmış :

İbrahim kardeşim ; Ben gidip cuvalları getireyim. Sen buğdayı bekle.

Peki abi demiş İbrahim...

Ve Halil gitmiş cuval getirmeye....

O gidince, duşunmuş İbrahim:

Abim evli, cocuklu. Daha cok buğday lazım onun evine

Boyle demiş ve,

Kendi payından bir miktar atmış onunkine...

Az sonra Halil cıkagelmiş.

Haydi İbrahim...! Demiş, once sen doldur da taşı ambara.

Peki abi...!

İbrahim, kendi yığınından bir cuval doldurup duşer yola..

O gidince, Halil duşunur bu defa:

Der ki:

Cok şukur, ben evliyim, kurulu bir duzenim de var.

Ama kardeşim bekÂr.

O daha calışıp, para biriktirecek. Ev kurup evlenecek.

Boyle duşunerek,

Kendi payından atar onunkine birkac kurek.....

Velhasıl , biri gittiğinde, oburu, kendi payından atar onunkine.

Bu, boyle surup gider.....

Ama birbirlerinden habersizdirler.

Nihayet akşam olur.

Karanlık basar.

Gorurler ki, bitmiyor buğdaylar.

Hatta azalmıyor bile....

Hak teala bu hali cok beğenir.

Buğdaylarına bir bereket verir, bir bereket verir ki ...

Gunlerce taşır iki kardeş , bitiremezler.

Şaşarlar bu işe...

Aksine coğalır buğdayları.

Dolar taşar ambarları.

Bugun "Bereket" denilince, bu kardeşler akla gelir.

Bu bereketin adı : Halil İbrahim bereketidir...

__________________