Bir odada dort mum sessizce yanıyordu .

Odada o kadar derin bir sessizlik hukum suruyordu ki, aralarındaki fısıltı şeklindeki konuşmaları bile rahatlıkla işitiyorlardı.

1. Mum “Ben BARIŞ’ım!” dedi .
“ancak kimse benim surekli yanık kalıp, etrafıma ışık sacabilmeme yardımcı olmuyor. Artık sonmek uzureyim…”
ve sessizce karanlığa gomuluverir…

2. Mum “Ben GUVEN’im!” dedi
“ama artık gerekli olduğuma inanmıyorum… yanık kalmamın da bir kıymeti kalmadı.” Diye eklerken hafif bir esinti ışığını sonduruverir.

3. Mum cok uzgundur. “Ben SEVGİ’yim; ama etrafıma ışık verecek gucum kalmadı. İnsanlar beni hep kenara itiyorlar. Kendilerine en yakın olanları bile sevmemeye başladılar.”
Sessizce soner gider sevgi mumu…

O sırada iceri aniden bir cocuk girer. Uc mumun sonduğunu gorunce sebebini sorar ve nicin sonuna kadar yanmadıklarına hayıflanarak ağlamaya başlar.

4. Mum, yumuşak ve yatıştırıcı sesi ile cocuğa ağlamamasını soyler. “Korkma ben etrafıma ışık sactığım surece diğerleri yeniden yanarlar ve onlarda aydınlatmaya devam eder .” “Zira ben UMUT’um!”

Gozleri parlayan cocuk umut mumunu alır ve diğerlerini sevgiyle teker teker yakar.

----------------------------------------------------------
İcindeki umut mumunun sactığı ışığı asla sonmesin..


---------

iLginc BuLdum ve sizinle PaylaŞmak istedim...
__________________