Ebûl Ferec el Cevherî, Hasen Basrîden
rivÂyet eder. O da îmÂm-ı Hasen bin Alîden “radıyallahu anhum”
rivÂyet eder. Hazret-i Alî “kerremallahu vecheh” bir gun
hutbe okuyup, halkı gaz ve cihÂda tesvîk etdi. Bir sahs ayak
uzere kalkıp, dedi ki, y imÂm! Bana fî sebîlillah cihÂdın ve gazÂların
sevÂbından haber ver. Hazret-i Alî buyurdular ki, bir
gun Resûl-i ekrem “sallallahu teÂl aleyhi ve sellem” hazretleri
ile gazÂya gidiyorduk. Senin benden suÂl etdigin gibi, ben de
hazret-i Resûl-i ekremden suÂl etdim; dedim ki, y Resûlallah!
Bize gaz ve cihÂdın sevÂbından haber ver. Hazret-i Server-i
kÂinÂt buyurdular ki: Bir kavm gazÂya niyyet eylese, Hak SubhÂnehu
ve teÂl onlar icin Cehennemden kurtulusuna berat yazar.
Kac kisi sefer icin hÂzırlansa, Allahu teÂl onlar ile meleklere
ogunup, buyurur ki, gorun, benim kullarımı, benim yolumda
gazÂya hÂzırlanırlar. Ehline ve evlÂdına vedÂ’ eylerken, evi
ve dıvÂrları onlar icin aglar. Ve gunÂhlarından temizlenip, anadan
dogmus gibi olurlar. Yılanın, derisinden cıkdıgı gibi olurlar.
Hak SubhÂnehu ve teÂl her adıma kırk bin melek verir. Dort
tarafından hıfz ederler. Isledikleri her hasene ve her sevÂb iki
kat yazılır. Ona bin Âbid ibÂdeti sevÂbı yazılır. Oyle Âbid ki, bin
yıl ibÂdet etmis olur. Harbe gitmek uzere yola girdigi zemÂn,
Hak SubhÂnehu ve teÂl o kadar sevÂb verir ki, dunyÂdaki butun
insanlar kÂtib olsalar, onun hesÂbında Âciz olurlar. DusmÂna
karsı olup da, harbe baslasalar, melekler onları cevirip, uzerlerine
durup, nusret ve zafer icin, du ederler. Arsın altından bir
melek, (El-cennetu tahte zılÂl-issuyuf) ya’nî Cennet kılıcların
golgesi altındadır diye, nid edip, cagırır. Kılınc dokunup, her
sehîd olana, sıcak gunde soguk su icmis gibi, lezzetli gelir. Her
kılınc darbesi yiyip, atından yere dusmezden evvel, Hak teÂlÂ
hûrî gonderir. Sagından ve solundan yetisip, mujde verirler. Hak
SubhÂnehu ve teÂlÂnın onun icin, Cennetde hÂzır eyledigi kerÂmÂtı
(ikrÂmları) ve sevÂbı haber verirler ve mujdelerler. Ondan
sonra yere dusse, bir ses gelip, der ki, “MerhÂb ey temiz rûh!
Temiz bedeninden cıkdın. Mujdeler olsun sana ki, Allahu teÂlÂ
senin icin Cennetinde o kadar sevÂb ve ecrler ve mulk ve ni’metler
hÂzırlamısdır ki, ne gozler gormusdur, ne kulaklar isitmisdir.
Ne de kimsenin hÂtırına gelmisdir. Hazret-i Resûl-i Ekrem “sallallahu
aleyhi ve sellem” buyurdu ki, Allahu teÂl o sehîd hakkında
buyurdu ki, onun ehline ve evlÂdına halîfeyim. Her kim
onu rÂzı eder, beni rÂzı eder. Her kim onu incitir, beni incitir.
Hak SubhÂnehu ve teÂl hazretleri, sehîdlerin rûhlarını yesil
kusların kursagına koymusdur. Cennete girip, yemislerinden
yirler. Sehîde Cennet-ul firdevsde yetmis kasr verirler. Her iki
kasrın arası San’a ile TehÂme arası mesÂfe kadardır. O kasrların
nûru sark ve garb [dogu-batı] arasını doldurur. Her kasrın yetmis
kapısı vardır. Altındandır. Her kapıda perde asılmısdır. Kapının
ustunde bir kosk vardır. Her bir koskun icinde yetmis cadır
vardır. Her cadırda yetmis kanepe [serîr] vardır. Her serîrin
ayakları inciden ve yÂkutdan ve zeberceddendir. Her serîr uzerinde
kırk dosek vardır. Her dosegin yuksekligi kırk arsındır.
Her dosekde bir hûrî ayn ve her hûrî aynın kırk cÂriyesi vardır.
Baslarında inciden tÂclar ve boyunlarında mendiller ve ellerinde
murassa legen ve ibrik tutarlar. Hazret-i Resûlullah “sallallahu
teÂl aleyhi ve sellem” yemîn edip, buyurdu ki, kıyÂmet gununde,
sehîdler yerlerinden kalkıp, mahser yerine gelirken, yollarında
Enbiy aleyhimusselÂm olur. Onlar geldikde, ayak uzerine
kalkarlar. Sehîdler gelip, mucevherlerle suslu kursîler uzerine
otururlar. Her sehîd evlÂdından ve ehlinden ve akrabÂsından
ve ahvÂl ve ahbÂbından yetmisbin kisiye sefÂ’at edecekdir.
Hazret-i Alî “radıyallahu teÂl anh” der ki; hazret-i Server-i EnbiyÂ
bunu boyle buyurdular.
Nevfel “radıyallahu anh” derler bir yigit, iki oglunu ve hÂtununu
yanında getirip dedi ki, YÂ Resûlallah “sallallahu aleyhi
ve sellem”! Ben du edeyim, Siz Âmîn deyiniz. Boylece duÂm
kabûl olsun. Hazret-i Server-i Âlem, buyurdular ki, Sen soyle,
ben Âmîn diyeyim. Nevfel “radıyallahu anh” el kaldırıp, dedi
ki: YÂ Rabbel Âlemîn! Nevfel kuluna sehÂdet muyesser eyle.
Bu iki oglunu yetîm eyle. VÂlidelerini dul eyle. Ondan sonra
varıp, silÂhını kusanıp, atına binip, dusmÂna karsı cıkdı. Bircok
kimseyi oldurup, sonunda atını dusurduler. Sonra kendini
sehîd etdiler. Zubeyr bin AvvÂm “radıyallahu teÂl anh” der
ki, ben gelip Fahr-i kÂinÂt hazretlerine Nevfelin sehÂdetini bildirdim.
Dedim ki, Allahu teÂl gazÂnı Nevfel ile mubÂrek etsin.
Nevfel sehîd olup, kana bulanıp, yatar. Hazret-i Resûl-i ek-
rem ve Nebiyyi muhteremin mubÂrek gozleri yas ile doldu.
Sonra oradaki EshÂb-ı kirÂm ile berÂber geldiler. Sa’d bin Ebî
Vakkas ok atıp, musrikleri Nevfelin yanından dagıtdı. Resûlullah
hazretleri gelip, basını dizi uzerine alıp, buyurdu ki: Allahu
teÂl sana rahmet etsin; y Nevfel! Subhe yokdur ki, Hak SubhÂnehu
ve teÂl yarın kıyÂmet gununde, nid edip, buyurur.
Sen Arsın altından cıkarsın. Basın sag elinde olur. Damarlarından
kan akar. Kokusu miskden guzel kokar. SuÂlsiz, hesÂbsız
Cennete gidersin. Sonra AbdurrahmÂn bin Avf hazretlerine
buyurdular. Ortu getirdiler. Sarıp, defn etdiler. Sonra Resûlullah
hazretleri, kalkıp parmaklarının uzerinde yurur idi. Sonra
suÂl etdiler. O Resûl-i Hud “sallallahu aleyhi ve sellem” buyurdular
ki; Beni Peygamber gonderen Allahu teÂlÂya yemîn
ederim ki, Nevfel uzerine o kadar melek nÂzil oldu ki, meleklerin
coklugundan ayagımı basacak yer bulamazdım. Bir melek
gelip, kanadını ayagım altına dosedi. Ona basdım. Gaz temÂm
olunca; hazret-i Resûl-i mucteb “sallallahu aleyhi ve sellem”,
hergun varıp, Nevfelin kabrini ziyÂret ederdi.
Zubeyr bin AvvÂm “radıyallahu teÂl anh” rivÂyet eder ki, sayısız
ganîmetler ile; gazÂdan donduk. Mensûr, muzaffer olarak,
Medîne-i munevvereye yoneldik. Medîneye yaklasdıkda; Medîne
halkı hazret-i Resûl-i Ekremi karsılamaya cıkıp, hÂtunlar ve kızlar,
def calar, si’r okur, hazret-i Serveri medh ve sen ederler idi.
Tebessum edip; EnsÂrın hÂtunları ne iyidir, derler idi. Ansızın
Nevfelin hÂtunu iki oglu ile gelip, Server-i kÂinÂt hazretlerine selÂm
verip, uzengilerine yuz surup, gazÂnız mubÂrek olsun, dedikden
sonra, dedi ki, y Resûlallah, Nevfelin hÂli ne oldu. Hazret-i
Fahr-i Âlemin mubÂrek gozlerinden yas revÂn olup, yanında olanlar
da agladılar. Zubeyr bin AvvÂm, Server-i kÂinÂtın “sallallahu
aleyhi ve sellem” uzengisi yakınında yururdu. Ona buyurdu ki, yÂ
Zubeyr! Yuru. Nevfelin haberini hÂtununa soylemeye kim dayanabilir
ki, ben soyliyeyim. MubÂrek eli ile ardına isÂret edip, gecdi,
gitdi. Ondan sonra hazret-i Alî “radıyallahu teÂl anh” geldi.
Ona da hÂtun varıp dedi. YÂ Betûlun [hazret-i FÂtımÂnın] zevci.
Nevfel ne oldu. Hazret-i Alî “radıyallahu teÂl anh” aglayıp, yanındakiler
de agladılar. AmmÂr bin YÂser yanında yurur idi. Ona
dedi ki; Nevfelin haberini hÂtununa nasıl soyliyebilirim. Eli ile ardına
isÂret etdi; gecdi. Ondan sonra hazret-i OsmÂn “radıyallahu
teÂl anh” geldi. HÂtun Ona varıp, sordu. Hazret-i OsmÂn aglayıp,
yanında olanlar da agladılar. O da eliyle isÂret edip, gecdi,
gitdi. Ondan sonra hazret-i Omer “radıyallahu teÂl anh” geldi.
HÂtun ona da varıp sordu. Hazret-i Omer de cevÂb vermeyip, geriye
isÂret edip, gecdi, gitdi. Ondan sonra Ebû Bekr-i Sıddîk “radıyallahu
teÂl anh” geldi. Mû’az bin Cebel “radıyallahu teÂlÂ
anh” der ki: Ben hazret-i Ebû Bekrin, rikÂbında [uzengisi karsısında]
yururdum. Bana bakıp, tebessum ederdi. Zubeyrden gayri
geride kimse de kalmamısdı. Cunki, hÂtun onlara da sordu. O
yÂr-i gÂrı Mustaf [ya’nî Resûlun magara arkadası], yuksek sırların
kaynagı olan Ebû Bekr-i Sıddîk “radıyallahu teÂl anh” mubÂrek
sakalını avucuna alıp, gonlu perîsÂn olarak, parmagını disine
dokundurup, Hak subhÂnehu ve teÂl dergÂhına teveccuh
edip, dedi ki; y Rabbî! Bir gonul ki, yıkmakdan Habîbi ekremîn
sakındı. Hazret-i Alî, hazret-i OsmÂn, hazret-i Omer kacındılar.
Ben muskil durumda kaldım. Eger ifs edersem, ya’nî Nevfelin
sehÂdet haberini verirsem, Habîbine muhÂlefet etmis olurum.
Eger geri kaldı, geliyor desem, yalan soylerim. Dogru soylesem
hÂtırı [gonlu] yıkılır. Dogru soylemesem din yıkılır. Gonulden dedi
ki, y Rabbî! Bana da bir soz ilhÂm eyle; y muskilimi sen coz
ki, miskînenin gonlu tesellî olsun deyip, Hakka baglanıp, dergÂha
yuz tutup, (YÂ ALLAH) deyince, o Ânda yaydan ok cıkar gibi, kılıncı
elinde Nevfel sur’atle gelip, hazret-i Ebû Bekre selÂm verdi.
(Buyur) y Sıddîk, beni mi istersin, dedi. MubÂrek elini acıp, Alîye
“radıyallahu anh”, sonra SahÂbe-i guzîne yetisdi ve selÂm verdi.
Bunlar bu hÂli gorup, dehset icinde kalıp, atlarından duseyazdılar.
Zubeyr bin AvvÂm hazretleri der ki, Resûlullah “sallallahu
teÂl aleyhi ve sellem” hazretlerinin Âdet-i serîfleri idi ki, seferden
geldikde, mescide varıp, iki rek’at nemÂz kılardı. Sefere gitmiyenler
gelip, selÂm verip, tebrîk ederlerdi. Yine mescide vardı.
Otururken kapıda kalabalık oldu. Kalabalıgı gorduler. Nevfel
iceri girip, selÂm verdi. Resûl-i ekrem hazretleri Nevfeli karsılayıp,
selÂmını alıp, yerine oturtdukdan sonra, kendileri de
oturdu. Buyurdu ki, subhÂnallah! Bu bir Âyetdir ki, Hak teÂlÂ
acıkladı. Acab kimin eliyle zÂhir oldu; derken, o Ânda hazret-i
CebrÂîl aleyhisselÂm geldi. Zubeyr bin AvvÂm “radıyallahu teÂlÂ
anh” der ki: Gozum ile gordum ve kulagım ile isitdim. Basın-
da CebrÂîlin imÂmesi vardı. YÂ Muhammed! Sukr secdesi eyle
ki, ummetinde Allahu teÂlÂ, hazret-i Îs aleyhissalÂtu vesselÂm
gibi, oluyu dirilten kimse yaratdı. Allahu teÂl sana selÂm eder.
Buyurur ki, benim Habîbim, eger senin magara arkadasın Ebû
Bekr-i Sıddîkın “radıyallahu anh” sakalı avucunda iken, bir kerre
dah (Y ALLAH) demis olaydı, izzim-celÂlim hakkı icin,
butun sehîdleri, diriltirdim. YÂ Muhammed! Ebû Bekr kuluma
soyle ki, ben ondan rÂzıyım. O da benden rÂzımıdır. Onun sozunu
dogru cıkarmak icin, Nevfeli diriltdim. Zîr o cÂhiliyye doneminde
yalan soylememisdir. Bunun uzerine, Server-i Âlem,
Ebû Bekrin sakalını opup, CebrÂîl aleyhissalÂtu vesselÂmın verdigi
mujde haberini soyleyip, buyurdular ki: Y Eb Bekr! Hakdır
ve lÂyıkdır ki, Allahu teÂl sana ikrÂm etmisdir. Sukrler olsun
o Allahu teÂl hazretlerine ki, ben dunyÂdan ayrılmadan
evvel, ummetimde hazret-i Îs aleyhisselÂm gibi, Allahu teÂlÂnın
izniyle oluyu dirilten kimse yaratdı. Ondan sonra Ebû Bekr
hazretleri imÂmesini cıkarıp, basını acıp, dedi ki: YÂ Resûlallah!
Hazretinden utanırım. Yoksa imÂmemi [sarıgımı] Cehennem
atesinin uzerine koyardım. Cehennemin atesini ummetinin buyuk
gunÂh isleyenlerinden men’ ederdim. Ondan sonra Nevfel
nice yıllar omr surdu. Evvelki ogullarından gayri iki oglu dahÂ
oldu. Sonra YemÂme cenginde sehîd oldu.
Ba’zı rivÂyetde hanımı soylenmeyip, fakîr bir annesi oldugu
soylenmisdir. Nevfel, silÂhını kusanıp, atına binip, muhÂrebeye
katılmak uzere geldi. Annesi, aglıya aglıya feryÂd ederek,
Fahr-i kÂinÂta gelip, dedi ki: YÂ Habîballah! Benim gozumun
yasına merhamet eyle. HayÂtımda, gorur gozum ve tutan elim
budur. Bundan gayri sıgınacagım yokdur. GÂyet garîb ve fakîrim.
Benim oglum gencdir. Harb ahvÂlinden haberi yokdur.
Naz ile buyumusdur. Soguga ve sıcaga dayanamaz. Ben zelîl kalırım.
Kimse benim hÂlimi bilmez. Hazret-i Resûl-i ekrem o fakîrin
goz yasına acıdı. O civÂna dedi ki, oglum, ben sana kefîl
olayım ki, gaz sevÂbını kazanasın. Sehîdlik mertebesine erisesin.
Dertli annenin rızÂsını gozet. Bunun yaslılıgı vaktinde, goz
yasını akıtdırma. Bu garîb bize sefÂ’ate gelmis iken, ayrılık atesiyle
yakma. IbÂdet meydÂnının pîri, aglıyarak; YÂ Resûlallah!
Beni men’ etme. IhtiyÂrım elde degildir. Hak yoluna gonlum
cÂn ve bas oynamak [koymak] diler. NihÂyet anneme bir duÂ
edin ki, duÂnız sÂyesinde, once ona Allahu teÂl sabr ihsÂn etsin.
Bunun uzerine Resûl-i ekrem Nevfelin vÂlidesine dedi ki,
gel bu yigidi hayrlı yolundan men’ etme. Cileli annesi, SultÂn-ı
kÂinÂtın emrine muhÂlefet etmedi. Dedi ki, YÂ Resûlallah!
Oglum, nev resîddir, Sefer ahvÂlini bilmez ammÂ, sana ısmarladım.
Her hÂlini gozetesin. Fahr-i Âlem hazretleri, Allahu teÂlÂnın
izni ile olur, buyurdu. Bir rivÂyetde sÂlim ve ganîmetlerle
donunce, annesi Resûl-i ekremin huzûruna varıp, o hidÂyet
semsi nûr-i nubuvvet ile etrÂfı aydınlatıp, surûr ile geldiler. Fakîr
kadın rikÂb-ı humÂyûna yuz surup, istiyakla, oglunu sordu.
O sefkat deryÂsı, musîbet [kotu] haberi vermekle gonlu kırılır
endîsesi ile cekinip, husn-i edeble cevÂb verip, dedi ki, geride
kaldı. Gelenlerden suÂl edesin. O derd sÂhibi [Nevfelin annesi]
bekledi. Hazret-i Alî “kerremallahu vecheh” se’Âdetle geldikde,
suÂl etdi. Buyurdular ki, Habîbullahdan suÂl etmedin
mi? Miskîne [fakîr kadın] dedi ki, suÂl etdim. Boyle cevÂb buyurdular.
Hazret-i Murted bildi ki, hazret-i RisÂlet penÂh, bunun
gonlunu kırmamak icin, musîbet haberini vermemisler.
SultÂn-ı kevneyne muhÂlif soylemeyip, aynı seklde cevÂb verdiler.
Sonra da hazret-i OsmÂn, hazret-i Omer, boylece hazret-i
Ebû Bekre erisdi “RıdvÂnullahi teÂl aleyhim ecma’în”. (Kaynak: MenÂkıb-ı CihÂr YÂr-i Guzîn)
__________________