Hicret’in 9. yılıydı... Rumlar Muslumanları tamamen ortadan kaldırmak icin 40 bin kişilik bir ordu hazırlamışlardı. Peygamberimiz bunu haber alınca hemen hazırlığa başladı.

Hava cok sıcaktı. Hasat mevsimiydi. Ustelik kıtlık da vardı. Boyle iken bir*kac kişi haric butun Muslumanlar bu orduya iştirak ettiler. Ellerinden gelen maddi manevi desteği yapmaktan geri durmadılar.

Katılmayanlardan bir kısmı vardı ki, bunların hicbir mazereti yoktu. Fakat bazıları bu orduya sırf maddi imkÂnsızlıkları sebebiyle iştirak edememişlerdi. İşte Tebuk Seferi’nden bu sebeple geri kalanlardan biri de Ulbe bin Zeyd’di (r.a.).

Hz. Ulbe fakirdi. Yol azığı ve binek temin edememişti. Fakat bu sefere katıl*maya can atıyordu. Kendisi gibi olan arkadaşlarıyla Re*sû*lul*lah’ın (a.s.m.) huzu*runa cıktı. Uzgundu, gozu yaşlıydı. Re*sû*lul*lah’tan kendisine binek temin etmesi ricasında bulundu. Peygamberimiz, “Sizi bindirecek bir şey bulamıyorum.” de*yince gozyaşları icerisinde geri dondu. Biraz sonra da bu durumda olanları ra*hatlatan şu Âyet-i kerime nazil oldu:

“Şu kimseler uzerine de cihada katılmadıkları icin bir gunah yoktur ki, sana her gelişlerinde ‘Sizi bindirecek bir şey bulamadım.’ derdin. Onlar da cihat icin harcayacak bir şey bulamamanın uzuntusuyle gozleri yaşla dolu olarak doner*lerdi.”[1]

Hz. Ulbe, o gece uyuyamadı. Kalktı, bir muddet namaz kıldıktan sonra şoyle dua etti:

“Allah’ım, cihadı emrettin, bizi ona teşvik ettin. Ama ne bende, ne de Resûlunde beni savaşa hazırlayacak imkÂn yoktur. Allah’ım, ben de sadaka ola*rak, malıma, canıma, şeref ve haysiyetime tecavuz eden butun Muslumanları af*fediyorum.”

Ertesi sabah Peygamberimiz, “Bu gece herkesi affeden kimse ayağa kalksın.” buyurdu. Kimse kalkmadı. Re*sû*lul*lah (a.s.m.) sozunu tekrarladı. Bu defa Hz. Ulbe kalktı ve “Benim y Re*sû*lal*lah.” dedi. Peygamberimiz onu mujdeleyerek şoyle buyurdu:

“Seni mujdelerim! Allah’a yemin ederim ki, yaptığın bu bağış, kabul edilen sa*dakalar arasına kaydedilmiştir.”[2]

Hz. Ulbe bu mujdeye cok sevindi. Boylece hÂlis niyetinin mukÂfatını gor*muştu…


_______________________________________
[1]Tevbe Sûresi, 92.
[2]İsÂbe, 2: 500; Usdu’l-Gàbe, 4: 10; el-BidÂye, 5: 5.

ALINTI#

__________________