Arkadaşlarına ve cevresine iyi gorunmek ve anlaşmak icin İslam'ın hudutlarından ve yasaklarından taviz verenleri bekleyen tehlike nedir? Dînin hudutlarını ciğneme pahasına diğer insanlara muvÂfakat etmek ve onlarla hoş gecinmek, kişiye hicbir şeref kazandırmaz!AbdulkÂdir GeylÂnî Hazretleri buyurur: “İnsanlarla hoş gecinmek ve dînin hudutlarını aşmamak şartıyla onlara muvÂfakat etmek iyidir, mubÂrektir. Fakat bu muvÂfakat ve hoş gecinme, eğer ilÂhî hudutları aşarak ve AllÂh ’ın rızÂsını ciğneyerek olursa, o zaman iyi değildir… Dînin hudutlarını ciğneme pahasına diğer insanlara muvÂfakat etmek ve onlarla hoş gecinmek, kişiye hicbir şeref kazandırmaz!..” Âyet-i kerîmelerde buyrulur: “Kim izzet ve şeref istiyorsa, bilsin ki, izzet ve şerefin hepsi AllÂh ’ındır.” (FÂtır, 10) “…Asıl izzet/ustunluk, ancak AllÂh ’ın, Peygamber ’inin ve mu ’minlerindir. Fakat munÂfıklar bunu bilmezler.” (el-MunÂfikûn, 8)
ALLAH ’A (C.C)İSYAN HUSUSUNDA HİCBİR MAHLÛKA İTAAT YOKTUR
İslÂm; ferdiyetciliği değil, ictimÂîleşmeyi telkin eder. İnsanlarla ulfet edip hoş gecinmek, dînimizin tavsiye ettiği guzel ahlÂktandır. LÂkin bunun da birtakım edep ve kÂideleri vardır. Zira bir musluman, insanlarla hoş gecinebilmek adına CenÂb-ı Hakk ’ın hukukunu ciğneyemez. Mu ’min bilir ki; HÂlık ’a isyan hususunda hicbir mahlûka itaat yoktur. Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz, İsrÂiloğulları ’nın nasıl bozulmaya başladığını şoyle haber vermiştir: “İlk zamanlar, kotuluk yapan birini gorunce: «Bak arkadaş! Allah ’tan kork ve bu yaptığından vazgec! Cunku bunu yapmak sana helÂl değil!» diye uyarırlardı. Ertesi gun o adamı aynı vaziyette gorduklerinde, onunla birlikte yiyip icmek ve yanında oturabilmek icin bir daha îkaz etmezlerdi. İşte o zaman Allah TeÂl onların kalplerini birbirine benzetti…” (Ebû DÂvûd, MelÂhim, 17/4336) Demek ki fÂnîlerin iltifat, teveccuh ve takdîrini kazanmak, yahut onların kınama ve dışlamasından kurtulmak maksadıyla ilÂhî olculerden tÂviz vermek, îman şuuruyla bağdaşmaz.
"KİM İZZET VE ŞEREF İSTİYORSA..."
Âyet-i kerîmelerde buyrulur: “Kim izzet ve şeref istiyorsa, bilsin ki, izzet ve şerefin hepsi AllÂh ’ındır.” (FÂtır, 10) “…Asıl izzet/ustunluk, ancak AllÂh ’ın, Peygamber ’inin ve mu ’minlerindir. Fakat munÂfıklar bunu bilmezler.” (el-MunÂfikûn, 8) Dunyada şeref ve îtibar bulmak icin, İslÂm duşmanlarına yakınlık gostermek ve onları desteklemek, kişinin Allah nezdindeki îtibÂrını yerle bir eder. Hadîs-i şerîfte buyrulur: “MunÂfığa, «efendi» demeyiniz. Eğer onu efendi kabul edecek olursanız, Azîz ve Celîl olan Rabbinizin gazabını uzerinize cekmiş olursunuz.” (Ebû DÂvûd, Edeb, 83; Ahmed bin Hanbel, V, 346) Yani dunyevî bir menfaat icin ehl-i kufre, munÂfıklara veya fÂsıklara îtibar ve iltifat etmek; AllÂh ’ın gazabını celbeder. Bu hÂl, dunya menfaati icin Âhiretten vazgecme gafletidir. Bir damla uğruna sonsuz bir deryayı feda etme hamÂkatidir.
Hazret-i Omer -radıyallÂhu anh- ’ın dediği gibi: “İnsanların en cÂhili; kendi Âhiretini başkasının dunyası icin satandır. Yani Allah rızÂsı yerine kul rızÂsına meyledendir.”
Dolayısıyla mu ’min, ilÂhî hudutların ciğnendiğini bildiği her turlu cevreden, kat ’î sûrette uzak durmalıdır. Nitekim hadîs-i şerîfte; “Yalnızlık, kotu arkadaştan daha hayırlıdır…” buyrulmuştur. (HÂkim, III, 343; Beyhakî, Şuab, 256/4993) Hazret-i MevlÂn bu hakîkati şu teşbihle îzah eder: “AllÂh ’a yemin ederim ki kotu yılan, kotu dosttan iyidir! Kotu yılan, insanın canını alır. Fakat kotu dost, insanı ebedî ateşe atar, yakar yandırır!..” MÂlum olduğu uzere, insanın şahsiyet ve karakterine en cok tesir eden iki buyuk muessir vardır:
Kazanc ve gıdÂsının helÂliyet derecesi. HelÂlse hayra, haramsa şerre sevk eder. Beraberinde bulunup ulfet ettiği kimsenin mÂnevî durumu. Hayırlı insan hayra, şerli insan şerre goturur. Nitekim; “Misin yanında duran, mis; isin yanında duran, is kokar!” denilmiştir. İmÂm GazÂlî Hazretleri ’nin buyurduğu gibi; fÂsıklar ve gÂfillerle zÂhirî beraberlik, zamanla zihnî beraberliğe, zihnî beraberlik de bir muddet sonra kalbî beraberliğe donuşur. Bu ise, insanın adım adım helÂke suruklenmesi demektir. Zira hÂllerde sirÂyet ozelliği vardır. Nasıl ki kÂinatta birtakım ışınlar var; alfa, beta, gama, mor otesi ışınları vs… Kalpten de cıkan birtakım gorunmez ışınlar var. Bunların musbetine “feyz” ve “rûhÂniyet” diyoruz, menfîsine ise “gaflet” ve “kasvet” diyoruz. SÂlih ve sÂdık mu ’minlerden dÂim feyz, rûhÂniyet ve pozitif enerji sirÂyet eder. Bunun icindir ki CenÂb-ı Hak; “Ey îmÂn edenler! Allah ’tan korkun ve sÂdıklarla beraber olun!” (et-Tevbe, 119) buyuruyor. Bunun zıddına, din duşmanları ve fÂsıklarla beraberlik ise, felÂket getirir. Bu itibarla yine Âyet-i kerîmede; “…ZÂlimler topluluğu ile oturma!” (el-En‘Âm, 68) buyruluyor. Hadîs-i şerîfte de: “Kim bir kavmi severse, Allah TeÂl onu onların arasında haşreder.” buyruluyor. (Heysemî, X, 281) Diğer taraftan, musbet veya menfî hÂller, mekÂnlara bile sirÂyet etmektedir. Bu sebeple gunah ve mÂsıyet mekÂnlarından ve kahr-ı ilÂhînin tecellî ettiği muhitlerden de titizlikle sakınmak îcÂb eder. Nitekim Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- ashÂbıyla birlikte Tebuk Seferi ’ne giderken, vaktiyle Semûd Kavmiʼnin helÂk edildiği Hicr bolgesinde konaklamışlardı. AshÂb, oradaki kuyulardan ihtiyacları icin su almış ve bu sudan hamur yoğurmuşlardı. Allah Rasûlu -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- onlara; aldıkları suyu dokmelerini, yaptıkları hamurları da develere yedirmelerini ve ancak SÂlih -aleyhisselÂm- ’ın devesinin gelip su ictiği diğer kuyudan su almalarını emretti.[1] Sonra Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz, ridÂsıyla başını orttu ve o vÂdiyi gecinceye kadar suratle yol aldı.[2] Ne kadar ibretlidir ki aradan yuzyıllar gecmesine rağmen, ilÂhî kahrın tecellî mekÂnı olması sebebiyle, bugun bile oralardan gecenler, o sulardan abdest almazlar. Kahr-ı ilÂhîyi celbeden haramların işlendiği, ilÂhî hudutların ciğnendiği mekÂnlardan dahî bu kadar sakınmak gerekirse, gunumuzde o haramları veya emsallerini işlemeye devam eden ehl-i kufur veya fÂsıklarla ulfetten ne kadar sakınmak gerektiğini bir duşunelim. Bilhassa bugun, beşerî munÂsebetlerde “uydum kalabalığa” hastalığından kurtulmak elzemdir. Bir musluman olarak olcumuzun; toplumdaki yaygın kanaat ve alışkanlıklar değil, AllÂh ’ın emir ve nehiyleri olduğunu, hicbir zaman hatırımızdan cıkarmamalıyız. CenÂb-ı Hak, bizlere ashÂb-ı kirÂmı ornek nesil olarak takdîm ediyor. Âyet-i kerîmede; “onlara guzellikle tÂbî olan”[3] ihsÂn ehli mu ’minlerden olmamızı telkin buyuruyor. Dolayısıyla kendi hÂlimizi, icinde yaşadığımız toplumla değil, ashÂb-ı kirÂm ile kıyaslamamız îcÂb eder. Meşrû ve makbul olan orf, Âdet ve geleneklerde topluma elbette uyulabilir. Fakat İslÂm ’a aykırı bir hususta topluma uymak, ustelik bir de gaflet şaşkınlığı icinde; “Canım ne var bunda, herkes yapıyor!” diyerek AllÂh ’ın rÂzı olmadığı hÂllere rız gostermek, kişiyi -Allah korusun- hak yoldan sapmaya surukler. Şu hÂdise, bu hakîkati ne guzel îzah eder: SahÂbeden Abdullah bin Mesʻûd -radıyallÂhu anh- bir duğun yemeğine davet edilir. O guzîde sahÂbî, duğun evine geldiğinde takv hassÂsiyetiyle bağdaşmayan bir durumla karşılaşır ve iceri girmez. Ev sahibi; “‒Ne oldu, nicin girmiyorsunuz?” deyince de, İbn-i Mesʻûd -radıyallÂhu anh- şu cevÂbı verir: “‒Rasûlullah -sallÂllÂhu aleyhi ve sellem- Efendimiz ’in şoyle buyurduğunu işittim: «Kim bir kavmin sayısını artırırsa onlardandır. Kim bir kavmin yaptığı işten rÂzı olursa, o işi yapanlarla ortak olur.»” (Bkz. İbn-i Hacer, el-MetÂlibu ’l-Âliye, VIII, 319) Gunumuzde, mÂnevî eğitim noksanlığı sebebiyle maalesef şer ’î esaslara riÂyet edilmeyen ortamlar coğaldı. Bazı musluman ailelerin duğunlerinde dahî kadın-erkek ihtilÂtına, mahremiyete, helÂl-haram hudutlarına lÂyıkıyla dikkat edilmediğini uzulerek muşÃ‚hede ediyoruz. Tabi boyle tÂvizlerle başlayan evliliklerde de huzur olmuyor. Ne hazindir ki son istatistiklere gore toplumda boşanmaların giderek arttığı bildiriliyor. Unutmayalım ki bizler CenÂb-ı Hakk ’a ne kadar kul olabilirsek, o kadar ilÂhî yardımlara mazhar olabiliriz.] CenÂb-ı Hak; ummet-i Muhammed ’e huzur, saÂdet ve dirlik, milleti­mize de her dÂim hak ve hayırda birlik ve beraberlik ihsÂn eylesin. Âmîn!.. Dipnotlar: [1] Bkz. BuhÂrî, EnbiyÂ, 17; Muslim, Zuhd, 40. [2] Bkz. BuhÂrî, SalÂt 53, Enbiy 17, Tefsîr, 15/2; Muslim, Zuhd 38-39. [3] Bkz. et-Tevbe, 100. Kaynak: Osman Nuri Topbaş, Altınoluk Dergisi, 2019 – Mart, Sayı: 397, Sayfa: 032
İslam ve İhsan
SALİHLERLE BERABER OLMANIN FAZİLETİ