Hanımlar Merhaba;
Genel olarak cok aşırı samimiyet lerden hoşlanmıyorum, cevremdeki herkes ile belli bir mesafe olmasından yanayım Ama nedense cevremdeki insanlarla bu mesafeyi kuramıyorum. Evime geldikleri zaman ikramda ve misafirperverlik de kusur etmem bundan mutevellit genelde kiminle goruşuyor isem, hep tepemde buluyorum.
Bildiğiniz gibi benim 2 tane cocuğum var. sevdiğimde bir komşum var. Kendisini genel olarak seviyorum İyi bir kadın fakat bazen bunalıyorum Onun da cocukları var,cocukları surekli bize gelmek istiyor Komşumun cocuklarının annesi yokken gelmesinden rahatsız olduğumu, cok fazla yaramazlık yaptıklarını soyluyorum ama bir turlu anlamıyor cocuğu kapıdan gondermek zorunda kalıyorum. Daha sonra telefonum calıyor işte Cocuk ağlıyor gelsin Sen de biraz oynasınlar diye.
Evine gidiyorum oturmaya cağırıyor bakıyorum kucuk bebeği elimde kadın iş yapıyor. anlıyorum Onun da yardıma ihtiyacı var ama neden ben.
Ben ondan yardım icin bu şekilde isteklerde bulunmuyorum ama, o surekli benden bir istek halinde. Misafirim var gel cocuğa bak. Yada sabah telefonum calıyor gene cocuklarla alakalı bir istek.
Ben misafirim olduğunu soylediğimde de cocuğunu bize gonderiyor. Sizce fazla mı abartıyorum? Yani bir insanla her gun goruşmek zorunda değilim bazen evimde oturmak istiyorum. Gurultuden bunalıyorum. Dışarıdan bir gozle bakın istedim.