birisi durup dururken laf mı cakıyor o an sanki dilim tutuluyor hicbir şey diyemiyorum. sonradan da şunu deseydim, bunu deseydim diyorum.

mesela bir tek sevgilimle rahatım sevgilimle tartışırız o an kendimi nasıl ifade edeceğimi bilemem ama sonradan o konuyu muhakkak konuşurum cunku o benim icin onemli. Ama diğer insanlar lafı soylemiş bitmiş gitmiş bir daha birşey soylemenin alemi yok.

ustunden yıllar geciyor ben bu lafları unutamıyorum. Hala uzuluyorum neden boyle salk gibi davrandım diye Bu arada sessiz bir yapım var kimseyle tartışmam laf soylemem. ama etrafımda karşıma cıkan insanlar hep ters laflar konuşuyolar bunu da cozemiyorum.

Ayrıca burda derdimi anlatacak bir dostum yok yazanlar oluyor benim arkadaşım yok bu yuzden insanlardan uzaklaşıyorum universitede nerdeyse 4 yılımı yalnız gecirdim + yuksek lisansta bu şekildeydi ben halimden memnunum cunku kafam rahat arkadaş olmaması konusunda ama yine de bende bir sorun mu var diye duşunmuyor değilim
bundan sonraki hayatımda da arkadaş edinmeyi duşunmuyorum