Merhaba hanımlar,

Bilenler bilir benim buyuk aşkımı.

Yoğun bir hayatım var artık. Gunluk hayatın telaşesinde hic aklıma bile gelmiyor desem yeridir. Ama işte bazı geceler, misal şimdi olduğu gibi; onu oyle cok ozluyorum ki. Yapmak istediğim tek şey onun kolları arasında olup suratımı onun pamuk boynuna yaslamak oluyor.

Biliyorum berbat bir insan. Boylesine berbat bir insanı ozlemek, uğruna gozyaşları akıtmak ağır gelmiyor diyemem.

Yine biliyorum ki ona dokunmam, konuşmam hatta belki gormem bile imkansız. O gelse dahi gururumdan oturu kabul edemem ne kadar istesem de.

Elbet gececek diye duşunuyorum. Kimler gelip gecmedi mi?
Yara kabuk bağlarken ara sıra sızlayıp kendini hatırlatıyor diye duşunmek istiyorum.
Gun gelecek ismini bile zor anımsayacağım belki. Bir başkasını onu sevdiğimden cok cok cok daha fazla seveceğim.
Belki kendimi bu kadar uzmuş olmamı bile buyuk bir salaklık olarak gorup kahkahalarla guleceğim. Yani en azından boyle olmasını umuyorum.

Yine de sizin yorumlarınıza ihtiyacım var gibi hissediyorum. Teşekkur ederim şimdiden. İcimi dokmek dahi bir nebze olsun iyi geldi.