Ben oğrencilik hayatım bitince hep calıştım. Yani 2015 ten beri. İş değiştirdim birkac kez lakin en fazla gecen yıl 1 ay evde durmuştum. Boya badana yapmıştık ailecek bu yuzden zaman bir şekilde gecmişti.

Şimdi 2 ay oldu işten ayrılalı. İşten ayrılma nedenim psikolojik sorunlarim idi surkeli ağlamalar kaygı korkular mide ağrıları işyerini sevmeme aşırı mesailer... Bu şekilde ayrıldım psikolojim duzelene kadar dinleneyim istedim hem de tekrar iş bulana kadar sunumlar hazirlamam lazım.tasarimci olduğum icin iş başvurusunda gerekli olan birşey. Başladım bunu yapmaya lakin cok isteksizlik geliyor. Uyku duzenm zaten bozuldu gece uyumaz sabah kalkmaz oldum. 1 tane yakın arkadaşım var onla aynı zamanda işsiziz ve onun da mesleği gereği aynı seyi yapmamız lazım diye yaptık ara sıra . 2 gunluğune onun yazlığına gidip geldim guzel zaman gecirdik. O bir hafta daha yazlikta olacak.

Sorun şu ki ben evde cok sıkılıyorm . Bu sıkıntı normal mi benim psikolojim mi diye duşundum zaten psikolojik durum icin bir psikolog metodu uyguluyorum. Ama bence sorun bu değil . Sevdiğim arkadaşlarım yok beni anladığını duşundum . Beslenme kaynağım sadece tek bir kişi yani. Annem de tum gun kadın programlar i izler akşam Survivor izler , dışarı ciksak beraber pek uyumlu değildir para harcamak istemez gerci şuan zaten issizim , işsizlik maaşım Ağustos ta bitecek. Evde nasıl sıkılmıyor insanlar diyorum. Sonra hep ezelden beri taktigim konuya geliyorum yine ev sıkıcı. Guneş gormuyor pencereler duvara bakıyor dışariyi izleyemiyorum giriş kat balkon yok . Bu yuzden moralim bozuluyor. Ve zaten kucucuk bir ev. Diyorum ki keşke şoyle guneş hava alan bir evde olsam belki camdan insan izler yine icim acılırdı arada. Sonra bakıyorum icimde boşluk var kendi kendime dolduramadigim. Evet yapmam gereken o sunumlar var lakin istek gelmiyor dizi izliyorum kitap okuyorum ouf nereye kadar diyorum. Tekrar ben iş bakacak şekil hazır da hissetmiyorum acıkcası. İnsanin bu şekilde sıkılması cok normal değil mi ...