Merhaba herkese,

Yazmıyım yazmıyım dedim dayanamadım cunku bazen kalbim goğsumden cıkacak gibi oluyor.
Kısa ozet gececeğim, ikinci evliliğimi 35 yaşımda cok aşık olup cok sevip sevilerek yaptım. Ben 40 eşim 34 yaşında, aramızda altı yaş fark var. Sevgililik hayatımızda ve evliliğimin ilk senelerinde kafama takılmayan bir duşunce şu an ruyalarımı ve beynimi yiyor.

Eşimin babası 40 yaşında kalp krizinden vefat etmiş, cok fazla sigara icermiş, mesleği de bankacıymış yani cok stresli bir iş değil (en azından o zamanlar) ve kilo vs. yokmuş. Zaten kayınvalidem cok disiplinlidir evlerinde abur cubur olmaz. Neyse işte benim korkum da eşimi de 40 ’lı yaşlarda kaybetmek. Bu korku zaman ilerledikce artmaya başladı.

Bizim benim diabet ve diyet surecimle paralel yarı sağlıklı bir yeme alışkanlığımız var, bu sene daha cok sebze ve meyve tuketmeye başladık, ilk seneler surekli fast food tuketiyorduk şu an cok daha sağlıklı besleniyoruz. Eşim sigara kullanmıyor, fazla kilosu yok. Onumuzdeki ay tatil donuşu ikimiz icin de check up ayarlayacağım detaylı.

Surekli ruyalarımda kaybediyorum, surekli ağlayarak uyanıyorum. Babamla cok problemli bir ergenlik sureci yaşadığımdan şefkate ilgiye cok acım ve eşim benden kucuk olmasına rağmen beni sarıp sarmaladı. Herkesin eşi , ailesi cok değerli biliyorum elbette ama cok seviyorum ve korkuyorum. Bununla nasıl başa cıkabilirim?