Merhaba sevgili hanımlar Umarım herkes iyidir

Konu tam olarakta başlıkta yazdığı gibi . Kendimi ‘kadın ’ olarak değil sadece ‘anne ’ olarak goruyorum. Olayı daha fazla acmak gerekirse ;
30 yaşındayım .Cok şukur dunya guzeli (her annenin evladı gibi) bir evladım var 2 ay once anne olmuş bir kadınım .
Evet hamilelik zor bir durumken , bebek ile gunluk hayata adapte olmak daha bir zor ama cok şukur hamile ya da lohusa depresyonu gibi durumlar yaşamadım. Alıştım , hatta hayatım daha guzelleşti , cok eğleniyorum onunla birlikte. Allah isteyen herkese yaşatsın bu duyguyu ❤

Fakat ;
daha oncede cinsel olarak cok istekli bir kadın değildim, hamilelik ile dahada azalan bu istek bebeğimin gelmesi ile tamamen yok oldu eşimi cok seviyorum , eşimde beni. Bazı yorumlarımda da soylerim ‘bir gun ayrılsak bile iyi ki cocuğumun babası ’ diyeceğim birisi . Bunu soyluyorum cunku durumun sevmemek ya da az sevmek ile alakalı bir durum olduğunu duşunmuyorum.
Eşim karısı olduğum icin haklı olarak(!) bana yanaşmak isteyecek diye mumkun oldukca ya ondan erken yatıyorum ya da gec . Ama bu sacma sapan durumu ona yaşatmaya hakkım olmadığını biliyorum. Ne alaka annelik başka / eş olmak -kadın olmak başka . Manyak mıyım ben ?
Goğuslerim sut doluyken, bebeğimizin yatağı dibimizdeyken(tabii ki yatağını dışarı cıkarırım boyle bir durumda ama o bile cok rahatsız ediyor beni , -sacma olduğunu bilsem de- kendim icin onu atıyormuşum gibi hissediyorum )ya da onu emzirip yatağına yatırdıktan sonra donup birşeyler yapmak fikri bile rahatsız ediyor beni gorende 40 yıllık anneyim sanacak buldumcuk mu oldum nedir
Demem o ki ; her ne kadar lohusalık depresyonu filan yaşamadım desemde bu bir depresyon mu ? Değilse ne ? Var mı bu durumu yaşayan ? Varsa cozen ? Geciyor mu bu durum zamanla ? Alışıyor mu insan anne-kadın kavramlarının farkına ?
Ne yapmam gerek ?
Bana değerli fikirleriniz ile yardımcı olursanız cok sevinirim