mayıs annesi olmayı duşunurken nisan annesi oldum.doğumuma 3 hafta kala doğum iznime ayrıldım.cok rahat bi hamilelik gecirdim ve son ana kadar arkadaşlarım nasıl calışıyorlarsa bende oyle calıştım.kimse bana hamilesin otur demedi.bir ben bilirim hastalara eğilerek damar yolu acışımı hastaların peşinde koşturmamı.her gunun sonunda sanki doğuverecek gibi bir his var icimde dediğimde bebeği olan anneler oyle doğuverecek deyince doğmuyor kolaymı lafları.iznime ayrıldım artık evde huzurlu rahat bi şekilde denizimi bekleyeceğim.sabırsız kızım izine ayrıldığımı hissetti heralde iznimin 3. gununde dunyaya gelmek istedi ama doğuma daha 3 hafta var.ağrılarım başlamadan once alışveriş merkezinde eşimle geziyorduk ben sureki cişim var az dur geliyorum diyerek 3 defa tuvalete gittim.az daha gezseydik alışveriş merkezinde doğuran kadın diye tv ye cıkacaktım.sabah 5 te suyum geldi ve beni duvarlara tırmandıran ağrım bir anda kayboldu.hastaneye 7 de gittik.yanımda sadece ayağını burkmuş ve muayene olmak icin değneklerle yuruyen bi koca o kadar.beni doğum salonuna aldılar 9.30 doğum yaptım.kafası kocaman olduğundan cok dikişim vardı.o gece yanımda bi arkadaşım kaldı ve en buyuk pişmalığın keşke yalnız kalsaydım.cunku bana kokuna alışmasın diye bebeğimi yanıma vermedi.ama sabaha kadar arkadaşımın uyumasını bekledim neyse uyudu bebeğim ağlamaya başladı.yavaşca kalktım bebeğimle nihayet yalnız kaldım pespembe bebeğimi yanıma aldım yavrum uyuya kaldı.oda annesini cok ozlemiş.bebeğim şimdi 7 aylık ve kollarımda uyutmaya bayılıyorum.allah hickimsenin kollarını boş bırakmasın bu duyguyu herkese tattırsın