Eşim gecen hafta Halil Cibran'nın bir kitabını almış bana benim seveceğimi duşunerek.O kitaptan bir alıntıyı paylaşmak istedim.Beni etkiledi ve cocuklara dair bakış acımı buldum.

Ve bebesini goğsune bastırmış bir kadın dedi ki, bize cocuklardan Soz et.
Ve o dedi ki:
Cocuklarınız sizin cocuklarınız değil,
Onları Hayat ın kendine duyduğu hasretin oğulları ve kızları
Onlar sizinle gelirler ama sizden değil.
Sizinle birlikte olsalar da size ait değil.


Onlara sevginizi verebilirsiniz ama duşuncelerinizi değil,
Cunku kendi duşunceleri var onların.
onların bedenlerini barındırabilirsiniz, ama ruhlarını değil.
Cunku ruhları geleceğin evinde yaşar, duşlerinizde bile gidemezsiniz oraya.
onlar gibi olmaya cabalayabilirsiniz ama onları kendinize benzetmeye calışmayın
Cunku geri geri gitmez yaşam, dun ile oyalanmaz.

Sizler yaysınız ve cocukların bu yaylardan fırlatılan canlı oklar.
Okcu sonsuzluk yolundaki hedefi gorur ve okları tez gitsin, ırak gitsin diye gerer sizi o.

Okcunun elinde gerilmek size mutluluk versin.
Cunku O dengeli yayı da sever, ucan oku sevdiği kadar.