Duygusal bir boşluk icinde gibiyim. Aslında yoğunluk mu demeliyim? Kafamın ici cok dolu. Birşeyler yordu artik. 10 yıl once vefat eden babamın hasreti geldi oturdu yureğime. Aslında daha cok eve elinde poşetlerle gelmesini, bacak bacak ustune atıp TV izlemesini, arada boyle o gozluğunu takmış bulmaca cozerken ben gulumseyerek "babacim sana kahve yaptım" diyip onu mutlu etmeyi, annemle tatile gitmelerini, kardeşlerim canımı sıkınca ona şikayet etmeyi cok isterdim...

Hic boyle bir hayatımız olmadı cunku. Varlığında sadece kavga, uzuntu, korku, huzursuzluk vardı. Şu an bile bağıran bir erkek beni cok urkutur. Apartmanda kavga sesi duysam rengim benzin atıyor. Yokluğu ise ayrı acı verici. Annem eksik ve yorgun. Biz kardeşler babadan yoksun. Onu ozluyorum. Sonra vazgeciyorum boylesi daha iyidi belki diyorum. Ama olmuyor. Galiba olunceye kadar bu boşluk hep var olmaya devam edecek..

Ama şukur ki inancımız var. Amacım asla şikayet değil, olamaz. Biliyorum ki hayatımızda yaşadığımız herşeyin bir manası var. Şukurler olsun her halimize.