Ara ara gecmişe takılır kalırım. Bu ara yine o hallerdeyim. Mutsuz anlatı hatırladıkca mutlu olamıyorum. Hicbir şeyden keyif almıyorum. Anksiyete depreşiyor. Ben yaşadım cocuğum yaşamasın diyorum fakat duşundukce kendi cocuğuma bana yaklaşıldığı yaklaşıyorum. Sonra pişman oluyorum. Ben bu durumu nasıl cozeceğim? EMDR onerir misiniz?
Daha acık yazayım. Bu ara "Masumlar Apartmanı" dizisi ilgimi cekti. YouTube'dan bakayım dedim. Ben de uzun zaman alt ıslatma sorunuyla cebelleştim. Lise bitene kadar devam etti. Cok doktorlara gittik. Fiziksel sorun yok, dendi. Psikolojik neden neydi acaba?diye kafa yoruyorum. Bunu yaşamam gerekiyormuş yaşadım deyip bir kenarda bırakamıyorum. Ben kendimi hic sevmedim. Hala sevdiğimi soyleyemem. Sadece ezdirmemeyi oğrendim. Taa universiteliyken oğrendim. Kendimi sevmediğim icin cevremdekileri sevmeyi de bilmiyorum acıkcası. Cocuğumu kendime benzetmekten korkuyorum. Benim icimde sevgi yok, merhamet yok. Ben bunları hep cevremden duydum. Hala duyuyorum. Ben merhametli, iyi, her şeyini paylaşan, herkesin istediğini yapan biri olamam artık. Yine herkesin alay ettiği, ezilen kişi olurum. Şimdi kimse boyle davranmaz. Cocuğuma sevgili merhametli olmak istiyorum. Cunku cocuk rol model alır, ne gorurse onu yapar. Her şeye herkese en kotusu kendine kızgın buyumesin istiyorum. Ben hep kendime cevreme kızdım. Şimdi de ona kızıyorum. 3 yaşında cocuğa kızılır mı! Benim gibi olmasın dedikce kendi cocukluğumda ki cocuğu yetiştiriyorum sanırım. Bu duşuncelerden nasıl kurtulurum?