Gunaydın Eski konularımı bilen bilir. Bilmeyenler icin kısa bir ozet geceyim. 10 aylık bir evlilik surecim oldu. Cocuğum yok.Madde bağımlılığı,paranoya ve artarak devam eden şiddet sonrası ailemin yanına geldim. 4 aydan beri ,boşanma surecindeyim. Ailem, her zaman destekcim oldu. Buraya, uzun uzun eski yaşadığım kotu gunleri yazıp, kafa utulemeyeceğim .Bu sefer,farklı bir konuyla geldim.Eski konularımı merak edenler,inceleyebilir.Buraya actığım konuların ozeti ; cok kotu olduğum,atlatamadığım, eski eşime uzulduğum ve kafamın karıştığıydı. Psikolojik olarak,cok kotu durumdaydım. Surekli, yaşadığım olaylar gozumun onune geliyordu. O kadar bastırılmıştım ki evliliğimde, artık insan icine karışmakta ve insanlarla iletişim kurmakda zorlanıyordum. Cok sağlıksız duşunuyordum. Eski konularımı okudukca , ne kadar sağlıksız olduğumu, bir kez daha gormuş oldum.Aileme ve bana yaptığı saygısızlığa rağmen, nasıl onun icin uzuldum diye ,kendime sitem ediyorum. Sevgi,şiddet barındırmaz. İnsan,katilini sevemez! Neyse ,konuma geleyim. Ailem, gerek eğitimim konusunda, gerek genel olarak, maddi ve manevi hep yanımda oldular. Ben bu sureci atlatamadığım icin, psikiyatriye gitmiştim. Dikey Geciş Sınavı ’na hazırlanmam lazım ama surekli bir ağlama krizleri, sonra anlamsız bir şekilde mutlu olma durumları vs.oluyordu. Psikiyatriye gittiğimde, elim ayağım titriyordu. Cumle kuramadım. O yuzden kağıda yazmıştım sorunlarımı. O kadar kotuydum ki... İki tane antidepresan yazdı. Onerdiği dozlarda kullanmaya başladım ve hala da devam ediyorum. Sorun şu ki : Onceden cok duygusal bir kadındım. En ufacık bir şeyde bile,hemen gozlerim dolardı. Bir dizi veya film sahnesinde bile burnumun direği sızlardı. Mecazi olarak değil gercekten sızlardı. Ağlamamak icin tutardım kendimi. Kızardım kendime hep. Bu kadar duygusal olma diye. Şimdi ise tam tersi. Ruh gibi oldum. Bugun bir sahne vardı televizyonda. Babamın gozlerinden yaş geldi, fark ettim. Anneme baktım gozleri dolmuş. Ama bende tık yok. Taş duvar gibi oldum resmen. Eskiden olsa her şeye uzulurdum. Eş kişisinin yaptıklarına rağmen ona bile uzulurdum. Bakın, eş kişisi diyorum artık. Nasıl bu duruma geldim? Gecenlerde ondan haber geldi yine.Benimle olmak istiyormuş, iyi değilmiş, cok pişmanmış. Ama uzulmedim. Konuşmadım da.Sadece kendimi onemseye başladım artık. Normalde oturup uzulmem gerekiyordu. Artık onunla alakalı bir şey duyduğum zaman notrum. Bu benim icin imkansız bir şeydi. Sadece ona karşı da değil herkese ve her şeye karşı notr oldum. Umursamazlaştım.Duyarsızlaştım. Bunda antidepresanların cok buyuk etkisi var. Doktor gerek gormediği takdirde bırakmayı duşunmuyorum ama bu halimden memnun değilim. Hic bir duygum kalmadı sanki. Ders calışmaya başladım ve surekli DGS ye calışıyorum. Evet bu iyi bir şey ama hayatım sadece dersten ibaret oldu. Bu şehirde yeni olduğumuz icin arkadaş cevrem yok. İşim olduğu zaman dışarı cıkıyorum sadece. Onun harici 10 gun hic evden cıkmadığımı bilirim. Ben duygularımı istiyorum. Tabiki bu aşk ve sevgi manasında değil. Eski duygusal, duyarlı halimi ozluyorum. Bu duyarsızlığın bana kattığı en onemli şeyler, eski eşim konusunda artık kafamın karışmaması ve daha radikal kararlar almam. Boşanmadık ama artık eski demeyi yeğliyorum. Antidepresan kullanıp da benimle aynı dertten muzdarip olan var mı ? Artık ağlayamıyorum. Ağlamak da guzeldi. İcim hafifliyor ve ezildiğim yukten kurtuluyordum sanki. Ama şu an ağlayamıyorum ve surekli duvar gibiyim ya, acaba diyorum antidepresan benim duygularımı bastırıyor da doktorum bıraktırdıkdan sonra bastırdığım duygularım daha ağır şekilde gun yuzune cıkarsa, o zaman ne yaparım ? Sizlerin kıymetli yorumlarına cok ihtiyacım var. Daha onceki konularıma yaptığınız yorumların bana cok katkısı oldu. Kendimi sorgulamama ve gercek kişiliğimi bulmama epey katkınız dokundu. Yakın cevremdeki kişilere anlatsam, takma gececek, aman ne guzel işte vs. gibi klişe laflar duyacağım. O yuzden sizlere sığınıyorum. Ne onerirsiniz bana? Duygularımı yeniden nasıl canlandırabilirim ? Zamanla duzelir miyim? Yoksa antidepresanları kullanmaya devam ettiğim surece , bu duruma alışmalı mıyım ? Değerli vaktini ayırıp okuyan ve yorum yapan herkese şimdiden cok teşekkur ederim. İyiki varsınız...

NOT : Bu arada boşanma davam icin , delillerimi avukatıma kargoladım.On inceleme duruşması icin ,gun verilmesini bekliyorum.

Umarım, hepimiz cok mutlu oluruz.Biz kadınlar olarak,cok gucluyuz. Bizden başka değerli, kimse yok. Oncelikle, kendinizi sevin. Kendinize değer verin ki başkaları da size saygı duyup, değer versin. Kendisini sevmeyen, kendisine saygısı olmayan insana, kimse saygı duymaz, sevmez. Kısacık omrunuzu mutlu mesut gecirmek yerine, ruhu bozuk adamlarla, bir omur mutsuz gecirmeyin. Eğer şiddet varsa; fiziksel veya psikolojik hic farketmez. Duzeltmeye calışmayın, cunku duzelmeyecekler. Ruhunuzu ve kalbinizi inciten ne varsa, kim varsa terk edin! İlk defa bu sozu kullanıyorum. Ama gercek bu. Bir psikiyatrist demiş ki : “ Bize hic bir zaman gercek hastalar gelmez, gercek hastaların hasta ettiği kişiler gelir. “ Kimsenin, sizi hasta etmesine izin vermeyin. Neyse, kalbiniz gibi gecsin hayatınız, su gibi aksın dertleriniz. Hoşcakalın...