Eşimin memleketinde yaşıyoruz. Ailem uzakta. Annemler misafirliğe geldiler. Onlar gelir gelmez kv bana mesaj attı dedi ki yarın size gelcez. Bizde eşimle plan yapmıştık oncesinde. Yarın pikniğe gideceğiz biz anne, obur gun musait bir zamanda ben sana haber vericem cağırıcam dedim. Tamam yazdı. Arkasından bir on dk sonra aradı. Pikniğe perşembe gidin bizde gelelim dedi. Eşimin tek bir izin gunu olduğunu diğer gunler calıştığını dolayısıyla perşembe gidemeyeceğimizi ve piknik hazırlığını ona gore yaptığımızı soyledim. (Onceden etleri falan her şeyi ayarladık) bunları derken de eşim yanımda. Onada soruyorum. Boyle boyle de diyor kendisi bende soyluyorum. Tamam dedi kapattık teli. Arkasından on dk sonra mesaj attı, baban da pikniğe gitmek istedi bizde gelcez yarın dedi. Mesajı eşime gosterdim ne diyim diye. Hazırlığımızı ona gore yaptık eğer gelmek istiyorlarsa kendileride bir şeyler getirsin o zaman yaz dedi. Anne hazırlığımızı ona gore yaptık yapacak bir şey yok gelecekseniz bir şeyler getirin dedim. Kv neyse gelmiyoruz yazdı. Bende yanlış anladın heralde yazdım durumu acıklamaya calıştım. Cevap vermedi. Ardından durum paylaştı bana laf soktu. Sonraki gun gorumcemi arattırıp eşime beni şikayet etti. Eşim de bana annem sana kırılmış ara gonlunu al dedi. Ben artık patladım. Annen neden bize bir sormuyor planınız nedir falan diye emrivaki yapıp duruyor yeter artık dedim. Kırk yılın başı annemler gelmiş şu yaptığına bak. Ben ona defalarca musait zamanda cağıracağımı soyluyorum o hala ısrar ısrar. Ki zaten eşimin ailesiyle aramızda problemler var icli dışlı değiliz ne onlar cağırır doğru durust ne ben giderim. Gittiğimiz zaman doğru duzgun konuşmuyoruz bile. Laf sokmaktan başka yaptıkları bir şey yok. Surekli beni evliliğimizi yonetmeye calıştıkları icin olaylar yaşadık ve mesafeliyiz. Şimdi sanki aramız cok iyiymiş gibi bide annemler geldi diye bu samimiyet nerden oluştu acaba birden kaprisler falan. Eşimin annemi ara gonlunu al demesine moralim bozulduğu icin suratım duştu ve annemler anladı bir şey olduğunu. Ne oldu diye sordular bende anlattım. Eşim de onlara, annem kırılmış bir arayın onu dedi. Ailem eşime dedi ki bu işler boyle olmaz. Biz buraya gelmişiz once annenin bizi bir arayıp hoşgeldiniz demesi konuşması gerek. Planınız nedir ne yapalım diye bir sorması gerek dediler. Eşim de bunun ustune gidip annesini aradı heralde ki kv annemi arayıp hoşgeldiniz ne yapalım falan diye sordu. Annem de sonraki gun buyrun gelin akşam yemeğe dedi. Sonrasında geldiler. Normal bir gun yaşandı bu konular acılmadı. Masada yemek yerken surekli benimle alakalı konular acıldı. Mauve bunu yemiyor şoyle yapmıyor boyle yapmıyor. Konu surekli benim uzerimde donuyor. Onlara gore benim yanlışlarım konuşuluyor. Sustum her zamanki gibi. En son kapıda uğurlarken kucuk gorumcem eşimle ve ailemle olan fotoğrafların olduğu cerceveyi gordu. Gorumcem annemlere dondu ve tavırlı bir şekilde dedi ki, bizim resmimizi koymamış. Babam da dedi ki onu ben kızıma hediye yaptırdım. Babamın bana yaptırıp gonderdiği bir hediye o. Yani bu tavrı cok sacmaydı. Gun boyle bitti gitti annemler kaldı gitti biz onlara gittik derken eşimin ailesinin bu hareketlerinden dolayı artık cok soğudum. Artık cağırdıklarında aradıklarında gitmemeye konuşmamaya karar verdim. Cunku bardağın son damlası oldu. Yaptıklarından sonra mesafeliydik fakat her zaman gittim yardım ettim, kv zamanında temizliğe cağırdı gittim. Samimi olmasam da saygılı seviyeli konuştum yeri geldi guldum hoş sohbet ettim. Laf sokmalarını duymazdan geldim. Kucuk gorumcem bile bana ahkam kesti durdu. Aman huzurumuz kacmasın dedikce onlar bu nasılsa biz ne yapsak yine tıpış tıpış geliyor dediğimizide yapıyor diyip beni bir şeye tutmamaya, laf sokmalarına ve emrivakilerine devam ettiler. Bu yuzden her olan olay sonrasında tepkimi saklayıp hicbir şey olmamış gibi onlara gitmekten vazgecmeye karar verdim. Anladım ki ben boyle yaptıkca ardı arkası kesilmeyecek. Eşim dun annem yemeğe cağırdı dedi. Bende gitmek istemiyorum dedim. İlk defa dedim boyle bir şeyi. Eşim de bu dediğin doğru mu o zaman bende senin annenlere hic gitmem dedi. Neymiş ailesine gitmemem benim hesabıma geliyormuş zaten. Sulalesinde kac kişiyi aramışım da bir sormuşum. Biz bir aileymişiz (annesi babası ve kardeşleriyle birlikte) boyle yapmam yanlışmış. Sigara yaktım. Sigara falan da yok sana beş dk da bir yakıyorsun dedi. Bende actım ağzımı yumdum gozumu. Senin sulalen beni cok mu arayıp soruyor sanki dedim. Bak sen busun işte dedi. Ne diyorsun sen asıl once biz bir aileyiz bunun farkına var benim ailem sana ne yaptı da gitmem diyorsun dedim. Ailem her zaman maddi manevi yanımızda olup destek oldular. Eşimin bitmek bilmeyen borcları var. Sustum hep uzerine gitmeyeyim diye ama artık dayanamıyorum cunku bunlara rağmen babama laf edebiliyor. Evlenmeden once calışan bir insandım şimdi de calışmak istiyorum ama bulunduğum şehirde iş yok. Alanıma gore bulamasamda gider başka bir işte yaparım ama onu istemiyor. Aile ortamlarında surekli beni kotuluyor. Sanki beceriksizim, her şeyi yanlış yapıyormuşum gibi. Her zaman diyorum insanların icinde bana duzgun davran. Kırdığında sozde geliyor bide gonlumu alıyor opuyor sarılıyor hep alttan alan oymuş. Konuşamıyoruz ki sorunlarımızı. Ona gore ben lak lak ediyorum sadece. Konu o istediğinde acılacak o istemediğinde kapanacak. Bu umursamaz ve rahat tavırları ağzına geleni konuşması beni cileden cıkarıyor artık. Sigara yok sana diyebiliyor bide sanki her şeyi yapıyor gibi. En sonunda o zaman sana da camaşır utu yemek yok diyecem o olacak. Daha bir tabağını bile kaldırmıyor masadan. Aman boş laflara cevap vermeyeyim o uzulmesin bu kırılmasın bana yakışmaz dedim diye mi oluyor bunlar. İlla kırıcı mı olmam gerek benimde ? Aramızda ne yaşanırsa yaşansın eşimin ailesine gitmek zorundamıyım ?