Kızlar. Ben eşimle 12 yıldır birlikteyim ve 9 yıldır da evliyiz. Eşim herkes tarafından sevilen, gozu dışarda olmayan, kazandığını evine harcayan kendine ozel bir masrafı olmayan, temiz, yakışıklı duzgun bir insan. İkimiz de 35 yaşındayız. 2 cocuğumuz var. Ben de calışıyorum.
Benim meselem şu. Bazı şeyleri unutamamak ve affedememek. Okumuş bir cahilmişim ben.
Eşim daha sevgiliyken bir tartışmamızda tepsiyi duvara fırlatmıştı sinirlenip. Ben cok sinirlendirdim diye kendimi suclayıp kalkıp temizlemiştim.
Evlendikten bi 5 ay sonra falan hamile kaldım. Eşim cok tembeldi hep kafasına gore uyumak kalkmak istiyordu. Ben cok yalnız kalıyordum. Bi gun kahvaltıya gelmesi icin ısrar edince kalkıp beni tokatladı.

3. Şiddet olayı ailesinin evinde yaşandı. Annesi o zamanlar diğer gelini ne derse onu yapıyordu. Biz uzakta o yanında olmasına rağmen biz evlerine gittiğimizde hep bana bi tavırlar bi ilgisizlik vs. Neyse cok uzatmayım orda ailesinin halini gormeyip bana sinirlendi ve yine vurdu bana.

Ve en kotusu bundan 3 yıl once yaşandı. Ve yine aile meselesinden cok da kucuk bir meseleydi. Oyle buyuttu ki delirdi resmen karşımda. Ve bu sefer zor bıraktı. Cok korktum. Ailemi cağırdım. Anlattım. Ama eskileri anlatmadım. Babam boşanın dedi ama boşanmadım seviyorum cocuklarım var diye.

Şimdi 35 yaşında kendime geldim ben bi aydınlanma yaşadım. Nasıl affettim bunları diye kendimi affedemiyorum pişmanlık icindeyim. İşin garip yanı eşim ve ailesi cok değişti. 3 yıl oldu her şey mukemmel. Ben sabrettim herkes cok değişti. Eşimden de ailesinden de cok değer goruyorum. Eşim de nihayet olgunlaştı belki de emin değilim oyle gorunuyor şimdilik.

Eşim gunluk hayatımızda cok sakindir. Evimizde hic tartışma olmaz. Şakacıdır espriler yapar hepimizi guldurur. Tartışmayı evde sorun cıkmasını sevmez istemez. İşte boyle icinden cıkamadığım bi sorun. Adam kotu desem kotu değil. Ama ofke kontrolsuzluğu var. Ve benim affedemediğim olaylar var. Siz olsanız ne yaparsınız benim yerimde.