Herkese merhaba ,
Mart ayında anlaşmalı boşandım, evin kullanım hakkı(3. bir kişiye devredılene kadar) kızım ve bana verıldı.Evin %30'u eski eşimin ,%70'i babamın uzerine.Ayrılırken maddi olarak hicbir talebim olmadı, kızımın nafakası dısında.
Yalnız; eskı eşim evden hala cıkmadı.Surekli beni oyalıyor, hastahaneye yatacagım(bu da gercek degıl ogrendım), yok izin alamadım.Bu arada ; evdeki hissesini bana satmasını istedim kabul etmedi,ortaklık kalmasın dedim sana ve ailene bu evı yar etmeyecegım dedi. Sen burda kızımla oturdugunda annen , baban hıc kımse bu eve giremeyecek dedi. Eve boyacı alacagım, temızlık ıcın yardımcı alacagım dıyorum.O boyacı eve girsin gor bakalım diyor , kufrediyor.Senden kızımdan baska kımse giremez dıyor.
Bana mesaj atıyor Allah belanı versin dıye , benı bıraktın bizi nasıl sildin diye.Sonra ben seni cok sevdim eskı fotoları yolluyor.
En son bu aksam; artık sabrım kalmadı dedim bugune kadar bekledıysem iyilikle olsun dıyeydı dedim,- cıkacagım dedi daha hazırlanamadım dedi.Ayrıca beklemekten baska ne secenegın var dedi?Uzaklastırma alabılırdım dedim. Oyle mi cıkmıyorum o zaman evden, al bakalım uzaklastırmayı da goruselim dedi.Peki o zaman dedim kapadım.
Neden insanlar iyilikten anlamıyorlar?Nasıl bu kadar nankor olabılıyorlar benım aklım hala almıyor.Kendı maddi imkanı var , ailesinin evleri var.Oteki turlu olsa zaten kıyamazdım.
Ama benım artık midem bulanıyor, cok uzuluyorum.Yarın gıdecegim adliyeye ama hıc benlık olmayan işlerın ıcıne girecegim yine..
Ama sizce de hakettigi bu değil mi?..