Merhaba arkadaşlar.İyi bir cocukluk gecirmedim.Annem kırsal bir kesimden genc yaşta İstanbula gelin gelmiş bilincli bir anne değildi. Herkese guvenirdi.Beni bir gun komşunun oğlanlarına emanet etmişti.Onlar da ergenlik cağında cocuklardı sanırsam.Bana tacizde bulundular.Ben okula bile gitmiyorum.Hayal meyal hatırlıyorum.Oyun oynayacağız diye sevinirken burada anlatamayacağım,pskoloğuma bile zor anlattığım şeyler yaptılar.Ben o an donmuşum.Sevmediğim bir oyun oynadıklarını duşunmuştum o zamanlar.
Yıllar sonra da benden bir yaş buyuk ,birlikte buyuduğum dayımın tacizine uğradım.Okumak icin anneannemlerde kalıyordum.16 yaşlarında filanım.Dayım geceler gelir vucudumun olur olmaz yerlerne dokunurdu.Aylarım ondan kacmakla gecti.Ve ben kimseye bir şey diyemedim.Ve bu sebepten oturu yullarca kendimi sucladın.Kotu olayların normal karşılandığı bir eve emanet verilmiştim ve iyi bir lisede okuyordum.Bir sure sonra sevgilisi olunca duruldu ama bu olayın etkisi benden yıllarca gitmedi.Yaptığı şeyden oturu kendimi sucladım.Bunun sebebini de bilmiyorum.Kendimi cok berbat hissetmiştim sadece.
Ailemin yanına mezun olup geldiğimde bunalımdaydım.Ofke problemim vardı.Ama yaşadıklarımı o kadar dondurmuştum ki ofkemden oturu kendimi sucluyordum.Yalvar yakar ailemden beni psikolağa goturmesini istemişti .O gunden beri bana evin delisi derler.Bu arada gercekten herkes psikolog olmasın.Cunku ben yaşadıklarımı ona anlatamadım.Ama cok zor gunler yaşadığımı soylediğimde kendimi acmama yardımcı olabilirdi.Hatta babama demiş ki,sen kendine bak ,sen daha kotusun ,kızın iyi demiş.
Velhasıl kelam yıllarca gitmedim bir daha psikoloğa.Ta ki depresyona girene kadar..

Bu arada anneme yıllar sonra dayımın yaptıklarını anlattığımda bana uzuldu ama dayıma bir şey demedi.Tavır koymadı.Onu suclamadı.Cocuktur,alkolludur vs gibi şeyler soylemişti.Babam ilgilenmiyordu,ğara vwrmiyordu ona senden para aramıştır dedi.Beddua da ederdi ama asla onumla iletişimi kesmedi.Onunla bu konuyu konuşmadı.Ondan hesap sormadı.

Neyse yıllar sonra gecirdiğim depresyondan oturu psikoloğa gittim.Cok şukur cok yol katettim.İyileştim.Hatta bu yaşıma kadar da iyi gelmişim.Şu an 31 yaşındayım.Aklıma takılan ,kendime guvenimi azaltan,beni umitsizliğe duşuren bir kac şeyi sizlere sormak istiyorum;

1.Tacize uğramak ayıp mıdır?Alnımızda da yazar mı?Ebeveynlermiz tarafından korunmamak başkaları tarafından da sevilmeyeceğimiz,sahiplenilmeyeceğimizi mi gosterir.Biz zavallı mıyız?
2.Benim ocumu bu saatten sonra kim alacak.O zamanlar cocuktum bir şey yapamadım.Onlar unuttular ama ben unutmadım.Kinim gecmedi.Gunluğume Yazmak,konuşmak yetmedi bana.

3.Hayatıma birini almaya korkuyorum.Bu olayı duyarsa ve bu ağır yuku ona verirsem diye.Beni terkeder mi ya da o kişiyi bulup vurur mu?Ya da bunalıma mı girer..Benim kalkamadığım durumun altından kendisi kalkabilir mi?