Pastadan gelin buketine, pirinc atmaktan gelinliğin rengine bircok alışkanlığın kucuk birer hikayesi var. İşte bazıları...

Beyaz, Romalılar zamanından beri kutlamaların rengi olarak kabul ediliyor. O donemden beri de gelinler beyazı tercih ediyor. 20.yy'ın başında bu renk masumiyetin, temizliğin ve saflığın da sembolu olmuş. Gunumuzde beyaz aynı zamanda hem eğlence ve neşenin hem berraklığın rengi.

Pasta verimliliğin ve iyi şansın sembolu olarak kabul edilir. Eski donemlerde, duğun torenlerinin sonunda gelinin başında ekmek kırılırmış. Davetliler de şans getirmesi icin ekmek kırıntılarından alırmış. Orta cağda gelin ve damat kucuk ekmeklerden oluşan bir hare icinde opuşurlermiş. 17. yy'da bir Fransız aşcı bu ekmeğe daha guzel bir şekil vermiş ve ilk duğun pastasını ortaya cıkarmış.

Gelinin fırlattığı buketi yakalayan kişinin şanslı olduğuna ve kısa surede onun da evleneceğine inanılır.

Gelini opmek eski cağlarda evlilik anlaşmasının muhru olarak kabul edilirmiş. Aynı zamanda gelinin ruhundan bir parcanın damada, damadın ruhundan bir parcanın da geline gectiğine inanıldığı icin bu gelenek gunumuze kadar gelmiş.

Bizim geleneklerimiz arasında yer almasa bile bircok ulkede davetlilerin uyguladığı bir adettir. Hemen hemen butun kulturlerde pirinc bolluğun ve bereketin simgesi olarak kabul edilir ve yeni evli ciftin yaşamlarının bolluk icinde gecmesi dileği ile atılır. Yine aynı dilekle bazı ulkelerde gelinler, ellerinde başak dallarından oluşan bir demet taşırlar ve konuklara da şans getirsin diye bu dalları dağıtırlar.

Cok eski cağlarda bilim adamları sol elin ikinci parmağından kalbe doğru kesintisiz uzanan bir damar olduğuna inanırlarmış. Aşkın sembolu alyanslar o donemden beri bu parmağa takılmakta.

Nikah kıyılırken kim diğerinin ayağına basarsa evlilikte onun sozunun gececeğine inanılması tıpkı tum diğer gelenekler gibi duğunun eğlenceli anılarından bir diğeri.