Bire yediyuz...

İmÂm-ı Hasen ve imÂm-ı Huseyn ve Abdullah bin Ca'fer (r.a.) Medîne-i munevvereye giderken, yolda erzÂkları kalmadı. SahrÂda oldukları icin, yiyecek birşey alacak yer de olmayıp, aclık ve susuzlukdan gÂyet muzdarib oldular. Allahu teÂlÂya tevekkul etdik deyip, yoldan sapdılar. BirÂz gitdikleri gibi, ovanın orta yerinde bir karaltı gorduler. Ona doğru surup, gitdiler. Bakdılar ki, bir kara cadır icinde, bir kadıncıkdan başka kimse yok. Kadıncağıza selÂm verdiler. O kadıncağız da, letÂfet ile selÂmlarını alıp ve bunlara dikkat ile bakdı. HÂtırına bu geldi ki, bu uc sultÂnın dunyÂda benzerleri az bulunur.

Kadına dediler ki,

-Bir yiyeceğin var mıdır.

-Bir kecim vardır. Kendiniz sağınız, sutunu iciniz.

İmÂmlardan birisi sağdı, bir canak sudu bir imÂma verdi. Bir canak da Abdullaha verdi. Bir canak da kendi icdi. Ondan sonra kadına dediler ki,
-Başka yiyeceğin yok mudur.

-Bu kecimi boğazlayıp, yiyin.

O kadın, bunu boyle soyleyince, Abdullah hazretleri o keciyi kesip, pişirip, yidiler. Allahu SubhÂnehu ve teÂl hazretlerine hamd edip, atlarına bindiler. Sonra kadıncağıza dediler ki,

-Medîne-i munevvereye vardığın zemÂn, mutlaka bize uğrayasın ki, biz Seyyidlerdeniz ve HÂşimîlerdeniz. Se'Âdetle donup, gitdiler.

Bir zemÂn sonra o kadıncağızın kocası geldi. Gordu ki, ortada keci yok.

-Keci ne oldu diye sordu. Hanımı da meydÂna gelen hÂdiseyi anlatdı. Kocası da huzûrsuz olup,

-Ey akılsız hanım! Nicin boyle yapdın. Bizim ondan gayri nesnemiz yok idi, dedi.

-Allahu teÂl rahîmdir. Kullarını ac koymaz. Bunun gibi guzel yiğitler, asîlzÂdeler evimize geldi. Onları musÂfir etmeden gondermek insÂf değildir. Bir keci nedir ki, oyle sultÂnlardan esirgerim.

Amm kadıncağız, imÂmları bilmez idi. Guzel yiğitleri gorduğunde, mubÂrek yuzlerinin nûrÂnîliğinden ve sozlerinin tatlılığından, firÂsetle bildi ki, asîlzÂdeler ve celebî insanlardır. Onun icin kendilerinden bir nesne esirgemedi.

Bu dunyÂda butun malı bir keci olup, onu da musÂfirlerine ikrÂm etmek o kadıncağızın kemÂl derecede comerdliğini gosterir.

Artık, kadıncağız, kocası ile birşeyler alıp-satmak icin, Medîne-i munevvereye gitdiler. Şehir icinde gezerken, hikmet-i ilÂhî, imÂm-ı Huseyn 'radıyallahu teÂl anh' hazretlerine BÂb-ı selÂm onunden gecerken rast geldiler. İmÂm hazretleri, kadıncağızı gordu ve tanıdı. Acele adam gonderip, huzûr-ı şerîflerine getirdiler. Kadıncağıza hitÂb edip, buyurdular ki,

-Benim kim olduğumu bilir misin?

-Bilmem, deyip, cevÂb verdi.

İmÂm hazretleri buyurdu ki,

-O uc yiğit, bir zemÂn senin cadırına uğradılar. Sen onlara sut icirdin. Keciyi kesdiler. Onların biri, benim.

Emr etdi, bunlara ziyÂde ikrÂmda bulundular. Hikmet-i RabbÂnî imÂm hazretlerinin yanında fazla bir şey bulunmadığından, beyt-ul mÂl emînine adam gonderdiler.

-Bize bin dirhem gumuş ve yuz koyun versin. İnşÃ‚allah biz yine veririz, dediler. Beyt-ul mÂl emîni verdi. Huzûr-ı şerîflerine getirdiler. TemÂmını kadıncağıza verip, bizi ma'zûr tut, dedi. Yanlarına adam verip, imÂm-ı Hasen (r.a.) hazretlerine gonderdi. İmÂm-ı Hasen de bunları iyi karşılayıp, yanında bulunduğu kadar ikrÂm etdi. Ve onların yanında fazla nesne bulunmadığı icin, beyt-ul mÂl emînine adam gonderip, bin dirhem ile ikiyuz koyun odunc aldılar. Hepsini o kadıncağıza verip, ozr dilediler. Sonra yanlarına bir adam verip, Abdullah bin Ca'fer hazretlerine gonderdiler.

Abdullah hazretleri,

-İmÂmlar ile buluşdunuz mu diye suÂl etdi.

-Evet, onlardan geliriz, dediler.

Abdullah hazretleri buyurdu:

-Ne olaydı, once bizim yanımıza gelseydiniz! Zîr onların ellerinde, duny malı karÂr etmez. HÂzır nesneleri bulunmadığı icin, belki ızdırÂb cekmişlerdir. Bunlar dediler ki, her biri biner dirhem ve yuz ve ikiyuzer koyun ihsÂn etdiler. Abdullah hazretleri cok ni'metler verip, ikibin dirhem ve dortyuz koyun ihsÂn etdi. Hazret-i Abdullah bin Ca'fer varlıklı idi. Ondan sonra, kadıncağız kocası ile dortbin dirhem gumuş ve yediyuz koyunu alıp, sevinerek evlerine donduler. Resûlullahın 'sallallahu teÂl aleyhi ve sellem' hazretlerinin evlÂdının comerdliği, ikrÂmları bu mertebede olunca, lÂyık olan odur ki, ummeti olan kişi dunyÂya rağbet etmeyip, eline geceni infÂk edip, onların izinden gidip, t ki, dunyÂda muslimÂnlıkları ma'mûr, Âhıretde de gunÂhları afv edilmiş olur.
__________________