İslam’ın ilk donemlerinde Allah’tan cok korkan zahitlerin en belirgin ozelliklerinden birisi, Allah korkusunun tesiri ile cok ağlamaları, cok mahzun olmaları ve dunyaya hic değer vermemeleridir.

Bunlardan biri de Veysel Karani’dir. Allah’tan cok korktuğu ve utandığı icin başını hic semaya kaldırmayıp, daima cenesi goğsunde bitişik olarak gezermiş. “Ummetin rahibi” diye anılan Amir b. Abdullah da cok ağlayıp Peygamber’imiz gibi ayakları şişinceye kadar namaz kılarmış. Utbe b. EbÂn ise oyle bir zahit imiş ki, “Dunyayı uc talakla (boşama hakkı) boşadım. Artık donuş yok.” demiş ve cok ağlarmış. Allah korkusuna sevgi ve aşkın hakim olduğu Rabiatu’l-Adeviyye ise secdede başını secdeye koyduğu yeri camur edecek kadar gozyaşlarını ceyhun ederdi. Zaten hepsinin ornek aldığı Hz. Peygamber’imiz de şoyle dememiş miydi?: “Benim bildiğimi bilseydiniz az guler cok ağlardınız! Hanımlarınızdan yataklarda lezzet alamazdınız. Dağlara ve tepelere cıkardınız! Sizi gorenler size deli derlerdi.
__________________