RisÂle-i Nur, semÂvÂt-ı Kur’Ân’ın nurÂnî yıldızlarına burhan zincirleriyle bağlanmıştır.
Cunku “RisÂletu’n-Nur sÂir te’lifat gibi ulûm ve funundan ve başka kitaplardan alınmamış. Kur’Ân’dan başka me’hazı yok, Kur’Ân’dan başka ustÂdı yok, Kur’Ân’dan başka mercîi yoktur. Te’lif olduğu vakit hicbir kitap muellifinin yanında bulunmuyordu. Doğrudan doğruya Kur’Ân’ın feyzinden mulhemdir ve semÂ-i Kur’Âniden ve ÂyÂtının nucûmundan, yıldızlarından iniyor, nuzul ediyor.”

Bu son ahirzaman asrında RisÂle-i Nur, ummet-i Muhammediyeye mÂnevî bir memur tayin edilmiştir. RisÂle-i Nur, min-İndillÂh mÂnevî buyuk bir vazîfe ile muvazzaftır ve asrın muceddididir. RisÂle-i Nur, şu icinde bulunduğumuz dağdağalı, fırtınalı bir zamanda dunyaya guneş gibi ziya ve nur sacıyor.

RisÂle-i Nur oyle bir koşk ve bir saraydır ki, mucevhÂrÂtın butun envÂından yapılmış ve temeli Sunnet-i Seniyye uzerine vaaz'edilmiştir. RisÂle-i Nur, zulmun perdelerini yırtan hak, hakîkat ve sırat-ı mustakîm yolunu acan, butun ehl-i imÂn uzerine rahmet sacan bir şaheserdir. KanÂatim o ki, RisÂle-i Nur'daki bu muvaffakiyet, mÂnevî bir ilm-i ledun menbÂının mahsuludur. Başka bir şey değildir.

Madem RisÂle-i Nur boyle meziyetlere ve mahiyete sahip ise O’na hizmet ederken dikkat etmemiz gereken prensipler olmalıdır.

Oncelikle RisÂle-i Nur’un kendi nefsimizde ma’kes bulmasına gayret etmeliyiz. Once kendimizi merkeze almaya calışmalı ve “Kendi nefsini ıslÂh etmeyen başkasını ıslÂh edemez” hakîkati gereğince enfusten afaka bir yol takip etmeliyiz.

RisÂle-i Nur hakîkatleri bizim ekalimizden once ahvalimizde izhÂr edilmelidir. Bir meyvenin olgunluğu nasıl ki icten dışa yansımış ise, bizlerin de RisÂle-i Nur hakîkatleri oncelikle ef’alimize ve etvarımıza yansımalıdır. Cunku lisÂn-ı hÂl, lisÂn-ı kÂlden daha te’sîrlidir.

RisÂle-i Nurlar’ı teblîğ ederken muhÂtaplarımıza yaklaşımımız nefsî ve hissî olmamalıdır. Onlara bu hakîkatleri anlatırken ve ilÂn ederken kabûl ettirmek icin anlatmamalıyız. Sadece muhtac bir gonul duşuncesi ile Allah rızÂsı icin teblîğ yapmaya azamî dikkat etmeliyiz. Cunku bizim vazîfemiz teblîğdir, kabûl ettirmek ve te’sîr ettirmek bizim vazîfemiz değildir. Bu vazîfe Yuce Rabbimize aittir.

RisÂle-i Nur hakîkatleri tahakkum ve tezellul ile teblîğ edilmez. RisÂle-i Nur’un yuksek bir tebliğ makamı ve bir kÂmet-i kıymeti vardır. Ona halel verecek hÂletten kacınmamız gerekir. Cunku RisÂle-i Nur yalvarmaz ve muşterileri aramaz. Bu mÂnÂyı da yanlış anlamamak gerekir. Bu nokta “Nur Talebeleri teblîğ yapmaz” mÂnÂsını taşımaz. Asıl maksat teblîğ ederken RisÂle-i Nur’un şecÂatini tezellule duşurmemek ve ona halel vermemektir.

RisÂle-i Nur hizmetlerinde ihlÂs cok onemlidir. Sırr-ı ihlÂsta ise sadece Allah rızÂsı esÂstır. Zerre kadar ihlÂslı amel batmanlarla ihlÂssız amele tereccuhtur. Bu sebeple bu hizmetimizde kemiyetin ehemmiyeti yoktur. Keyfiyet her zaman dah sıhhatlidir. Bazen bir adamın irşÃ‚dı bin adamın irşadından dah fazla rızÂ-i İlÂhîye medÂr olabilir.

RisÂle-i Nurları cok okumamız ve onunla cokca iştigÂl etmemiz gerekir. LisÂnımız ef’alimizi tekzip etmemelidir. Soylem ve eylem tutarsızlığı yaşamamalıyız. İnsanlar bizim sozlerimiz ile fiillerimizi karşılaştırır. Fiillerimizi sozlerimiz tekzip ederse, sozlerimize değil fiillerimize bakılır. Boylece RisÂle-i Nur’a yanlış fiillerimiz ile zarar veririz ve hakîkatlere zulmetmiş oluruz. Onun icin bu dÂvÂda okuduğumuz hakîkatleri oncelikle kendi hayatımızda dosdoğru yaşamaya gayret etmeliyiz.

Hem cok peygamberler gelmişler ki kendilerine tÂbi’ olanlar ya olmamış, ya da cok az olmuş olduğunu bilmeliyiz. Ancak onlar sadece vazîfelerini yapmışlar ve neticeye karışmamışlar. Bu durum da bizlere bir ders olmalıdır. Tebliğde hırs değil, hizmetin neticesine kanÂatle şukretmeliyiz.

RisÂle-i Nur hizmetlerinin mutedÂhil daireler şeklinde olduğunu bilmeliyiz. Cunku RisÂle-i Nur mesleği Cadde-i KubrÂ-i Kur’Âniyedir. Herkes bu dairenin icinde ihtiyacı ve hissesi miktarınca kendine yer bulabilir ve istifÂde edebilir.

Bu asırda insanların ekseriyetinin mutehayyir bir vaziyette kalarak RisÂle-i Nur’a muhtac olduğunu bilmek ve bu sebeple de ciddî mÂnÂda RisÂle-i Nur’a calışmakla hizmet edileceğinin farkında olmalıyız. Bir geminin hademeleri ve murettebÂtı misullu usanmadan ve yorulmadan sadece vazîfemizi yapmalıyız. Cunku bu sefîne-i RabbÂniye sahîl-i selÂmete doğru goturulurken bizlere hizmetkÂrlık gibi ulvî bir vazîfe duşmuştur. Bunu bilmeliyiz. Başkaları istirÂhat edebilir ya da başka meşgalelere dalabilir, ancak bizler asla vazîfemizi unutmamalıyız ve futûr vermemeliyiz.

Son sozler Ustad Bediuzzaman’dan:

“Aziz, sıddık kardeşim ve hizmet-i Kur’Âniyede calışkan ve kuvvetli arkadaşım Ahmed Nazif! RisÂle-i Nur’un kolayca husn-u intişarı, senden uc şey istiyor:

Birincisi: İtidal-i dem. Yani hilm ve teenni ve uluvv-u cenab gostermek.

İkincisi: Vazîfe-i hizmette kanÂat etmek, muşkilpesend olmamak. Yani bu acib hÂlÂt-ı ruhiyede ve ahlÂk bozulması bir zamanda bazı zÂtların RisÂle-i Nur’dan cuz’î istifadelerini kabul etmek. Sair kusurlarına binÂen reddetmemek.

Ucuncusu: Kendi vazîfemizi yapmak, CenÂb-ı Hakk’ın vazîfesine karışmamak. Yani muvaffak etmek ve halklara kabul ettirmek ve husn-u tesir vermek; CenÂb-ı Hakk’ın vazîfesidir, bize ait değildir. Biz yanlış bir tedbir ile kacırmamak şartıyla ne kadar onlar kacsalar, cekilseler belki de itiraz etseler, biz me’yus olmamalıyız, şevkimiz kırılmamalı. Belki daha ziyade ihlÂs ile calışmalıyız.”
__________________