Albert Caraco - Post Mortem

Versus Yayınları 2008
Cev. Işık Erguden


Yirminci yuzyılın az sayıdaki karanlık, nihilist duşunur-yazarlarından Albert Caraco kulliyatı, 'Kaosun Kutsal Kitabı'nın ardından 'Post Mortem'le devam ediyor.

Caraco'nun en anlaşılır metni olsa da, Eser'in butunluğune dahil: Son derece yalın, ama aynı olcude incelikli, 'alengirli', daima muhteşem, daima katlanılmaz. Caraco'nun paradokslardan aldığı haz bu kısa ve otobiyografik metnin her yanından fışkırıyor. Muteveffa 'Sayın Anne'nin ardından yazılan bu metin sevgi ile nefretin incelikli oyunlarının sergilendiği ender eserlerden biri. Nefretini acıkca ifade eden Caraco, nevropatca tiksindiği yaşamının kaynağı olan, doğuran, hadım eden bu 'Sayın Anne' figuru karşısında sevgisini de gozler onune serer.

Bu 'hayal kırıklığına uğramış humanist'in, bu 'insanlık holocauste'u tellalı'nın gozunden, tek lutfa değer varlığa, 'Sayın Anne'ye yazılmış bu 'kara-lama', Caraco'nun soğuk nesnelliğiyle gizlemeye calıştığı ama butun ketlenmelerinin ve yaratısının belki de temellerinde bulunan bir kırılganlığın, acının, en guzel, en lirik ifadelerindendir.

Bu yas anlatısı, aynı zamanda, Ezeli Dişi uzerine, her varlığın icindeki tensel ve tinsel dişi uzerine de bir tefekkurdur.

Her sayfada tek paragraflık yazı tarzıyla, Caraco, tekrar tekrar okumaya, duşunmeye ve belki de boşlukları, kÂğıdın, yaşamın boşluklarını doldurmaya ya da bu boşluklara bakabilme cesaretine sahip olmaya davet ediyor bizi...