Alman şiirinde ozel bir yeri, ozel bir onemi olan Friedrich Holderlin (1770-1843 ) doğayla kendini birleştiren, kendinden doğaya acılan, doğadan kendi ic-evreninin derinliklerine inip oradan turlu turlu sesler getiren bir şiir anlayışının taşıyıcisıdır. Onun gozleri dış-evrene bakarken bile kendi icini, kendi ozunu gorur. Şiirinde, boyuna kendini doğalaştıran, doğa olaylarında kendinin yansıdığını sezinleyen, bu sezişlerini anlatmaya, şiirin diliyle acıklamaya yonelen bir tutum , bir guc kavranır eğilim vardır. Yaşayışının pek kısa bir donemi icinde duzenli duşunebilen, yıllarının coğunu cılgınlık icinde geciren Holderlin'in şiirinde derin bir insan anlatımı, daha doğrusu kendini doğaya veriş, ozunu doğada buluş duygusu sezilir.1806 yılında cıldıran ozanın butun yazılarında doğayla birleşme, doğanın icinde kendini bulma cabaları kolayca gorulur. Almanşiirine getirdiği yenilikde işte buradadır. Onun şiirlerinde, doğa konuşur, bir ozanın dilinde kendini, kendi anlatımını bulur gibidir.

Link kontrol edilidi, onaylandı.