SQL icerinde SQL Primary Key veya SQL Unique ile birlikte iki tabloyu ilişkilendirmek icin kullanılan bir kısıtlamadır.

Veri tabanı tasarımı sırasında tablolar ceşitli parcalara ayrılarak veri tekrarının onune gecilir.

Parcalara ayrılan tabloları anlamlı bir şekilde birleştirmek icin ortak bir sutun belirlenebilir.

Ortak sutun parcaların birleştirilmesinde faydalı olsa da bir tablodaki satırın silinmesi veya guncellenmesi sırasında veri butunluğu bozulabilir.

Bu durumda tablolar arası Foreign Key veya Uzak Anahtar denilen ilişki kurularak veri butunluğu sağlanmış olur.

Ozetle; Foreign key kısıtlamasının kullanım amacı veri butunluğunu sağlamaktır.