Hasreti denizlerin,
Denizler kadar derin.
Ve o kadar bucaksız.
Ta karşımda yapraksız
Kullanılmış bir takvim.
Uzerinde bir resim;
Azgın, sonsuz birdeniz.
Kaygısız, duşuncesiz,
Calkanıyor boşlukta
Resimdeyse bir nokta;
Yana yatmış bir gemi,
Kaybettiği alemi
Arıyor deryalarda.
Bu resim ruyalarda
Gibi aklımı celdi,
Bana sahici geldi.
Gectim kendi kendimden,
Yuzume o resimden,
Kopukler vurdu sandım.
Duymuş gibi tıkandım,
Ciğerimde bir yosun.
Artık beni kim tutsun.
Denizler oldu tasam,
Yakar onu bulmazsam
Beni bu hasret dedim
Varırım elbet dedim.
Bir omur geze geze
Takvimdeki denize.
Ne var bana ne oldu
Odama nasıl doldu
Birden bire bu meltem
Ve dalgalandı perdem
Havalandı kağıtlar.
Odamda kıyamet var.
Ah yolculuk yolculuk
Ne kadar baygın soluk
O gun bizde betbeniz
Ve ne titrek kalbimiz.
Ve eşyamız ne kuskun.
Yola cıktığımız gun
Bir sıraya dizilmiş
Gozyaşlarını silmiş,
Bakarlar sinsi sinsi
Nicin o anda hepsi
Bir kuş gibi hafifler
Arkandan geleyim der
Nicin o gune kadar
Dilsiz duran ne kadar
Eşya varsa dirilir
Yolumuza serpilir
Ufak bocukler gibi
Gezer onların kalbi
Ustunde doşemenin
Gizli bir didişmenin
Saati calar o an
Birden bakar ki insan
Herşey karmakarışık.
Ayırmak olmaz artık
Bir kalbi bir taraktan
Ve kalb ağlayaraktan
Cekilir geri geri
Terkeder bu mahşeri.
Bu mahşerin icinden
O gun ben de gectim ben,
Nem varsa evim, anam,
Cocukluğum, hatııram,
Ve ne sevdalar serde
Bıraktım gerilerde
Kacar gibi yangından.
Ruzgarların ardından
Baktım da suzgun suzgun
Kurşun yukunu gonlun
Tuy gibi hafiflettim.
Denize hicret ettim.

Necip Fazıl Kısakurek
__________________