Sevmek neydi ?..Sadece sevgiliyi gormek, onun yanında olmak mıydı ?..Ya da “seviyorum” yahut “seviliyorum” un rahatlığıyla arayıp sormamak mı ?..Yoksa sadece “seni seviyorum” mu ?..Asla!!
Sevmek vermekti..İstemeden vermekti sevmek..Karşılık bulmadan değil, “karşılık beklemeden” kalbini teslim etmekti..Kalbine gelecek zararları umursamadan teslim etmekti yureğini..
Sevmek sadece “seviyorum” demek değil idi..Seviyorum deyip kenara cekilmek hic değildi!!Karşılık bulma hırsına kapılmayan umutlara yuklenen bir bekleyişti bazen sevmek..Cok buyuk umutlara bel bağlamak ta değildi..Yara bandı satan bir cocuğun umut dolu ışıltılı gozlerini gormek yeterdi sevgiyi anlamaya..
Sevmek duşunmekti..Ne yapıyor diye duşunmek..Nerede, nasıl diye duşunmek..Seni duşunuyor olma umudunu duşunmek..Duşunmek..Hem de oyle kalabalıklarda ya da sadece mutlu iken değil ; gozunu tavandan ayırmadan duşunmek..Ve bu şekilde uykuya dalıp gece ruyada gormekti sevmek..
Sevmek inanmaktı..Sevdiğine inanmak –hem senin! hem onun!-..İkilemlerin ortadan kalkmasıydı sevmek..Ve “tek gonul” olunsun diye yureğin ikiye bolunmesiydi..
Sevmek “sonu olmayan bir varoluştu”..Sonlanmayan, sonlanamayan bir varoluş..Terk etmek, vazgecmek gibi sozcukleri icermiyordu cunku sevmenin lûgat’ı..terkedilmiş gibi gorunen sevgililer, vazgecmiş gibi gorunen yurekler vardı sadece..
Sevmek gozyaşıydı..Ağlamaktı sebepli sebepsiz..Sevginin kendine ağlamasıydı sevmek..
Sevmek, bir kar tanesinde, guneşin parıltısında yahut sigara dumanındaydı bazen..Yağmur damlasının toprağa, toprağın ağaclara hayat vermesiydi sevmek..
Sevmek yağmurda ıslanmaktı..Sonunu duşunmeden, butun işini gucunu bırakıp dalıvermekti damlaların arasına..Yanaklarından suzulenlerin “bu seferlik yağmur damlası” olduğunu bilmekti..
Sevmek, sevgiliyle gezdiğiniz sokağa gitmeye korkmak, gittiğinde gozyaşlarını tutamamaktı..
Sevmek, yurekten seveni bulduğunda sıkıca sarılmak ve onu bir daha bırakmamaktı..Sevmek “sır” idi, anlaşılmayandı sevmek..”Ne yapıyorum ben ?” sorusuna cevap verememek, guc bela cevap verdiğinde, verilen cevaptı sevmek..
Sevmek, “tum bunlarla beraber” sevgiliyi gormek, onun yanında olmaktı..”Seviyorum” du sevmek..Sevmek “ben de” ydi..”Ben de seviyorum” du sevmek..
Sevmek gidiyorum değildi..”Geliyorum” du sevmek..”Kalıyorum” du..
İşte yağmur başladı..Yazının son noktası icin iyi bir sebep..
“Bu seferlik!! ”, yanaklarımdan “ saf suyun “ suzulmesi sanırım iyi gelecek...​