kasım ayının son haftasında huznum beni evlatlık aldı.
uvey sevmelerle buyutuyor yureğimi...
yaşanması guc bir gune daha merhaba...
sabahın dokuzunu gosteriyor saatler.
darma dağın olmuş evde her yer...
bir umut duşuyor birden yureğime..
'akşam olunca tebessumu goreceksin cehrende' diye sesleniyor sanki biri bana...
umut fakirin ekmeği ya işte...ben de caresizce inanıyorum icimdeki sese...
sonra bakıyorum kapı calıyor.
karşımda HuZuR, elinde ciceklerle bana gulumsuyor...
iceri alıyorum hicbir suale fırsat vermeden.
koşuyorum mutfağa hemen...
cezvedeki kahve yureğimin haresiyle kaynıyor.
tum maharetimle sunuyorum sevdamı huzuruma...
huzur beni huzunden istiyor.
umutla gozlerinin icine bakıyorum belki 'evet' der diye...
Ama Nafile...
beni Ona vermiyor.
gozlerim yine benden izinsiz dolmaya başlıyor ama
bu kez ağlamıyorum.
umudumu yarı yolda bırakan bir gune daha perdelerimi cekiyorum.
bu defa kusmuyorum hayata...
tukenen sadece yokluğun.
yok etmeyeceğim umitlerimi...
biliyorum...
yine gelecek ; calacak huzur kapımı...
biliyorum...
kırk yıl hatrı sayılacak bir emekLe sevdiğimi O da biliyor.
biliyorum ; gelecek ...
biliyorum guleceğim...
biliyorum ; bunu hakediyorum...​