Seni boylesine severken yokluğunu duşunmek kahrediyordu beni. Aramızdaki mesafe umrumda değildi. Uzakta da olsan sen her zaman benimleydin. Yemekyerken, muzik dinlerken, yatağıma uzandığımda yanımdaydı hayalin. Artık senden başka bir şey duşunemez olmuştum. Aldırmıyordum gecen zamana ne de olsa her saniyesi her sanisesi seninle geciyordu.

Sabahlara kadar seni hayal ediyordum. Ne cok ozlemişim seni bir bilsen.. Gece ruyaklarımda gunduz hayalerimdeydin. Uzakta bile olsan benimleydin. Her gelişinde umudum nefesim oluyordun. Her glişind ebir oncekinden daha cok heyecanlanıyordum. Son dakikalar gecmek bilmiyordu bir turlu. Sana bir an once sarılmaktan başka bir şey duşunemiyordum.

Yanımda olduğun zaman gozlerimin ici guluyordu. İcimdeki cocuğu susturamıyordum. Beni opuyordun. Nasıl bir duygudur bu bilir misin? Boylesine severken seni bir gun geldi artık gozlerindeki o pırıltıyı goremez oldum. O gozler benim değilmiydi artık? Hayat bana oyun mu oynuyordu yoksa? Once seni cıkardı karşıma, rolleri verdi ve sonra oyunu oyunu haber vermeden bitiriverdi. Seni benden almalı mıydı hayat? Boylesine sevmişken seni, daha fazla uzatamazmıydı bu oyunu?

Gitmeni hic istemiyordum. Gidişinle yitecekdi umutlarım, gidişinle kesilecekti nefesim. Senin yokluğunu kim dolduracaktı? Kim susleyecekti hayallerimi ? Kimi duşunecektim o bitmez tukenmez gecelerde ? Gittin gideli yalnızım buralarda. Bir opuşun bir guluşun yetecek hayata donmeme. Boylesine severken seni, bu karanlık gecelere mahkum etme beni...​