Mutluluklara gec kalınır mı hic?
Ben hep gec kaldım. Yakalayamadım bir turlu... Ulaşamadım ona... Nasıl bir duygudur mutluluk hic tadmadım.
Gozlerimi kapattım, hayal ettim mutlu gunleri fakat hepsi bir hayalde kaldı işte...
Sonra actım gozlerimi dunyaya, baktım karşıya. Gozlerimi alan bembeyaz bir ışık gordum aynada.
Elimi uzattım, yaklaştım ama tutamadım.
Benimmiş gibi, cok yakınımdaymış gibi yaşadım ama ona ulaşmayı başaramadım.
Acılara gec kalınır mı hic?
Ben kalamadım. Hep en başından beri acılar yoldaşım oldu benim.
İctiğim su, yediğim ekmek, soluduğum hava her şey ama her şeyde o vardı. Kurtulmalıyım dedim, kactım fakat hep yakalandım.
Ben kactım, o kovaladı. Hic yakamdan duşmedi yani... Duşuremedim.
Mutluluklara hep gec kaldım.
Acılarıysa hep erken yaşadım.
Anladım ki...
Neyi erken yaşadıysam hep ona gec kalıyorum
Hayat her şeye rağmen cok guzel, her şeye rağmen yaşamaya değer fakat hic adil değil bir kez daha goruyorum.
Mavi deniz, ortasında ben...
Ellerim iki yanımda sağa sola bakıyorum.
Sonra bir ic cekiyorum.
Ve kendi kendime soyleniyorum.
Bir oyundu beyazlarım.
'Evet' lerim yalan.
Hilebazların ortasında
Ruhum talan...!
Kalbim talan...!