ACI BİR OYKU


Askerliğini bitirmiş olan genc askerliğini yaptığı şehirden ailesini aradı:
-Anne baba, eve donuyorum, ama sizden bir şey rica ediyorum. Yanımda bir arkadaşımı da getirmek istiyorum.
-Memnuniyetle, onunla tanışmak isteriz, diye cevapladılar.Oğulları,
-Bilmeniz gereken bir şey var diye devam etti.
-Arkadaşım savaşta ağır yaralandı.Bir mayına bastı ve bir koluyla ayağını kaybetti.Gidecek hicbir yeri yok, ve onun gelip bizimle kalmasını istiyorum.
-Bunu duyduğuma uzuldum oğlum. Belki onun başka bir yer bulmasına yardımcı olabiliriz.
-Hayır. Anne,baba,onun bizimle yaşamasını istiyorum.
-Oğlum,dedi babası,bizden ne istediğini bilmiyorsun.Onun gibi ozurlu biri bize korkunc bir yuk olur.Bizim kendi hayatımız var,bunun gibi bir şeyin hayatımıza engel olmasına izin veremeyiz.Bence bu arkadaşını unutup eve donmelisin.O kendi başının caresine bakacaktır.Oğlu o anda telefonu kapattı.Ailesi ondan bir sure haber alamadı.Ama birkac gun sonra,polisten bir telefon geldi.Oğullarının yuksek bir binadan duşup olduğunu oğrendiler.Polis bunun intihar olduğuna inanıyordu.
Uzuntu dolu anne-baba oğullarının cesedini tespit etmek icin şehir morguna goturulduler.Onu tanıdılar ve bilmedikleri bir şey daha oğrenince dehşete duştuler:
Oğullarının sadece bir kolu ve bir bacağı vardı.
Bir coğumuz bu hikayedeki aile gibiyiz;
Guzel olan ya da birlikte olmaktan zevk aldığımız insanları sevmek bizim icin cok kolay, ama bize rahatsızlık veren ya da yanlarında kendimizi rahatsız hissettiğimiz insanları sevemiyoruz. Bizim kadar sağlıklı, guzel ya da akıllı olmayan insanların yanından uzak durmayı tercih ediyor