Şoyle bir duşunelim

Uyandınız, gozlerinizi actınız ve hic bilmediğiniz bir yerdesiniz. Orneğin bir dağın zirvesinde, bir adada, colun ortasında ya da ıssız herhangi bir yerde.

Boyle bir duruma maruz kalan kişinin aklına ilk neler gelir?

Ben buraya nasıl geldim, beni buraya kim getirdi, nasıl getirdi. Buradan her zaman bulunduğum ortama nasıl doneceğim, burada bulunmamım bir nedeni var mı.

Kişi bu soruları kendisine sorar ve cevaplarını bulmaya calışır ya da calışmalıdır eğer akıl halen o insanda mevcut ise.
Evet!
İşin ozunde kendi isteği olmadan dunyada gozlerini acan insanda bundan farklı değildir. Doğumdan hatta anne karnından itibaren insanlar bilgi toplamaya ya da zaten biliyor olduklarını gun yuzune cıkarmaya başlıyor.

Cocukları gozlemleyelim, akıllarına gelen her şey hakkında sorular soruyorlar değil mi?. Farkında olmasalar bile coğu dunya heveslerine kendini bağlamış buyuklerine nazaran kendileri başta değinilen sorgulayıcı, gercekleri arayan kişiliğe sahip olanlardır.
Yaratılıştan bu ozellikler onlarda halen mevcuttur. Fakat, insanlar bu ozelliklere sahip olarak doğmalarına rağmen sonradan bu ozelliklerini kaybediyorlar.
Cevresindeki insanların bilgi dayatmaları, mevcut dunya sistemi icinde bulunmak icin gereken dayatmalar, nefsine uyup dunya ile meşgul olmaları bahsedilen bu ozelliğin kaybedilmesinde ki en onemli sebeplerdendir.

Akıllı insan, ne yaptığını ne yapacağını, neyle karşılacağını duşunen yani tefekkur halinde olan insandır. Daima bu arayış icinde olmalıdır, aksi takdirde nasıl cozumler uretilebilsin, nasıl doğrular anlaşılabilsin. Kendine yazık eden insan ise colun ortasında uyandığında hicbir arayış icine girmeyip de ordaki kumlarla meşgul olan gibidir.

"Goklerde ve yerde ne varsa, hepsini bir lutuf olarak sizin emrinize verdi. Şuphesiz ki bunda, DUŞUNECEK bir kavim icin sayısız ibretler vardır." Casiye, 13
__________________