Aile, son kale… Son siper… Son mevzi… Yıkıldığında hepimiz yıkılırız, her şeyimizle… Zira insanın inşa edildiği mekÂn taş taş, manası ve maddesiyle, Gonulce, ruhca, butun insanî guzellikleriyle Oradan cıkıyor, iyi insan… Gercek Musluman sinesinde yetişiyor… Orada oğreniliyor, sevgi, şefkat, merhamet… Aile tutuyor insanı insan olarak. Gitti mi aile, bitti demektir sevgi, sohbet, fazilet… Neden var, sokak cocukları? Sokağın mı o cocuklar gercekten? Sokak, anne mi, baba mı? Nicin sokaktalar sahi? Somali’de bile hala kucaktalar oysaki… Ev, karı koca muhabbetiyle olamadıysa bir sevgi cenneti Cehenneme donuşur elbet, yakar gonulleri… Sevgisiz eşler ailenin temel illeti… Aile govdelerin bir araya gelmesi değil, Gonullerin birliği… Gonulsuzluk varsa işin icinde, orada bir firma olabilir ama, aile asla! Evlenmesin birbirini sevmeyenler, hicbir başka sebeple! Cunku ev zindan olur eşlere, Sevgisizlik kezzaptan beter yakar yurekleri…

Ve bulaşır masum yureklere hissizlik Oturur deruni dunyalarına ham ayva gibi… Eş secerken akıl katsın sevgilerine delikanlılar, hanım kızlar Dinlesinler buyuklerini, tecrube her zaman işe yarar. Bakmasınlar sadece his ve heveslerine “Elektrik aldım, ya da alamadım” diye karar vermesinler. Sırf goruntu mudur insan? Yureğine bakmalı, sevgi var mı diye AhlÂkını anlamalı, Karakterini yoklamalı, Bakalım, ne kadar insan? Nasıl bir ailenin urunu vatandaş? Anne ne kadar şefkatli, terbiyeli Baba ne kadar baba? Aile insan fabrikasıdır Orada ilk orada gelişir guzellikler Cocuk sadece buyutulur mu, yoksa buyutulurken geliştirilir, yetiştirilir mi? Bu da anne babanın temel imtihanı…

Bu yuzden demiş atalarımız: “Anasına bak kızını al!” Oyleyse ekleyebiliriz şu cumleyi buraya: “Anasına bak oğlunu al!” Zira evladın kalbine terbiye damgasını en etkili basan, daima annedir. Annesiz aile olmaz ama, babasız da eksik kalır… Kızlarımızı anneliğe hazırlıyor muyuz? Almayı duşunmeden vermeyi, sevmeyi biliyorlar mı? Şefkat kahramanı, merhamet limanı, fedakarlık odağı bir anne adayı mı? Yoksa kralice adayı bir prenses mi olacaklar? Oğullarımız baba olmaya hazır mı? Ev bakmaya, fedakÂrlığa, vefaya Sıra dağlar gibi sağlam durup Guvenilir bir dayanak olmaya kararlı mıdırlar? Yoksa oğullarımız da kral olma duşu mu goruyorlar? Eğer oyleyse, aile yandı, mahvoldu, bitti. Cunku orada kral kralice rekabeti, hatta savaşları oluşur. Hizmet etme değil, hep hizmet alma yarışı kızışır. “Kim daha karlı cıktı?” nın hesabı yapılır. Boylece aile toz duman olur, cozulur, ezilir, yıkılır. Boşuna mı demiş atalar: “Sen ağa, ben ağa; peki bu ineği kim sağa?” Aile ineği sağılmadan kalır ortada… Gonullere gıda ve deva olacak muhabbeti veremeden oylesine… Tabii ki yazıktır, acıdır, gunahtır… Bu vebali bir omur cocuklar taşır sırtında…

Onulmaz yaralara donuşur sevgisizlik. Korkarlar evlenmekten. Ya da aynı olumsuzlukları yaşarlar bir daha Evlendiklerini sanırlar Dayanırlar, katlanırlar, sonunda tahammul biter boşanırlar. Cunku govdelerin yakın olması değil, gonullerin aynılaşmasıdır evlilik. Bu yuzden şair, kıtalar arasındaki mesafeden bile daha uzak gorur Aynı evde ayrı yaşayan gonuller arasındaki mesafeyi… Evet oyledir. Bir yıkılan yuvalar vardır, bir de ayakta gorunen ama ici boş yuvalar…

Yuva sevgisizlikle dort duvara, hatta hapishaneye donmuştur Yuva sakinlerini gozu hep dışarıdadır Televizyon, internet, roman, hikÂye Derken ne inanılmaz facialar yaşanır derinden derine Yuva vardır ama aslında coktan yok olmuş olmuştur. En derin fay hatları uzerinde aile Beklenen buyuk deprem yureklerde Yurekler ki, yangın yeri, Ateş coktan bacayı sarmış…

Aile denilen nazenin catırdamış Yıkıldığında hepimiz altındayız Ne madde, ne mÂn Allah korusun, hicbir şey kurtaramayız! Hani farkında olanlar? Nerede cozum? Yarın cok gec olabilir, frenler tutmayabilir! Aman aile, yaman aile! Dertlerin kaynağı, tabanı, temeli aile. Elden cıktı mı, yakalamak cok zor. İşte Avrupa! Milyon dolarlar işe yaramıyor. Şukur bizde tam kacmış değil ipin ucu HÂl yaşıyor, tık nefes de olsa Evet aile, cok acele değerini bilenleri bekliyor…


Yazar:Vehbi Vakkasoğlu
__________________